The Blind Light

Chapter 1

Verena

"Why can't you still control your magic?! You're already ten and you are still worthless," sabi ni mommy at tinalikuran ako.

I looked down at tumingin na lang sa paa at kamay kong punong-puno ng mga sugat dahil sa walang tigil na pag-eensayo.

I'm not sure what hurts the most. Itong mga sugat ko ba? O iyong mga salitang naririnig ko galing sa sarili kong pamilya?

Maybe both? Yeah, that must be it.

But I've been doing my best, Mom. I am always doing my best. Can't you just acknowledge that?

Napatalon ako sa kinauupuan ko when someone threw a water ball on me. I looked at my sister na may nandidiring mukha.

"Ang walang kwenta mo naman. You can only make small spell like making slabs. Ano 'yan? You are so weak," sabi nito saakin habang nilalaro ang water ball sa kamay niya.

She positioned herself na para bang itatapon nito saakin ang water ball. I closed my eyes at inihanda ang sarili kong mabasa.

Napabuka ako ng mata when she laughed loudly. Iyong tawang nang-iinsulto.

"You really are weak. My god. Are you really my sister?" she asked at lumapit saakin.

She made a water ball at ipinatama iyon sa mukha ko. Hindi ako kaagad naka-iwas kaya naman natumba ako sa lupa.

"Sitting on the ground looks good on you. Ang mga taong mahihina, nararapat lang sa lupa," sabi niya at nilampasan ako.

My tears started falling pero pinipigilan kong humikbi. Alam kong mas mapapagalitan ako nito.

"Si Prinsesa Verena, o. Hindi na naman yata makontrol ang kapangyarihan," sabi ng isa sa mga katulong namin.

"Ampon lang yata 'yan, e. Siya lang mahina sa magkakapatid," sabi naman ng kasama nito.

Napayuko ako at tahimik na lang na umiyak. Lahat ng tao sa kahariang 'to ay mababa ang tingin saakin.

They don't see me as their princess. They only  see me as someone useless. Ngumiti ako ng mapait at tumayo ng dahan-dahan.

Pumasok ako sa palasyo at naglakad sa tahimik na pasilyo.

Napahinto ako when I saw Kuya Nero. I smiled at mabilis na lumapit sa kanya.

"Kuya! Saan ka galing?" I asked him cheerfully.

He stared at me at nagpatuloy sa paglalakad. Napawi ang ngiti ko at mabilis akong tumakbo papunta sa kwarto ko.

Lahat ng tao... lahat ng tao ay tinalikuran na ako. Walang may gustong samahan ang mahinang taong katulad ko.