"Bazı insanlar dünyada astronotmuş gibi düşünürler. Sevdiklerini kaybedince oksijenlerinin bittiğini sanarlar fakat dünyada oksijen hep vardır. Ne yazık ki uzayda olduklarını zannettiklerinden bunu yapamaz, nefessiz kalıp ölmeyi tercih ederler..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
"Sana uygulamanı söylediğim zihin egzersizlerini neden yapmadın Chaeyoung?"
Bu sitem ve öfke dolu soru üzerine sessiz kalmayı tercih etti Chaeyoung... "istemedim, umrumda değildi" mi diyecekti doktorun yüzüne?
Hayır.
Bu yüzden konuşmamaya meyilli ağzını her zamanki gibi açmadı ve psikiyatristinin, duymaktan sıkıldığı cümlelerin işkencelerine katlandı.
"Yine konuşmuyorsun... bunu kaçıncı defa söylüyorum bilmiyorum ama bu böyle devam ederse sonuçları senin için hiç iyi olmayacak... farketmiyor musun? Her gün daha da çöküyorsun, daha da zorlanıyorsun..."
Evet, Chaeyoung her gün duyuyordu bu nefret ettiği cümleleri. Ve biliyordu her günün bir öncekinden daha eziyetli, daha katlanılmaz olduğunu... ama yapamıyordu işte...
O kendini iyileştiremiyordu. O da isterdi diğer her kız gibi lise anıları biriktirmek, mutlu olmak... ama bu terimler ona çok uzaktı, çünkü o en heyecanlı, mutluluğun zirvesini yaşayacağı zamanlarda hayatın gerçekleriyle erken tanışmıştı... sevdiği herkesi kaybedince mutlu olmasının ne anlamı vardı?
"Ne kadar zor bir dönemden geçtiğini, sevdiklerini kaybetmeni çok iyi anlıyorum Chae... ama onları geri getiremezsin, tıpkı seninde onlar gibi ölmüşçesine yaşayamayacağın gibi... daha çok gençsin, on altı yaşında bir kızsın. Ailen senin bu durumda olduğunu görseydi emin ol çok üzülürdü... senin gibi genç ve masum bir kızın, her geçen gün gözümün önünde hayattan kopuşuna dayanamıyorum... istiyorum ki yaralarını güzelce sarayım. Ama bana hiç yardımcı olmuyorsun... seni bu depresiflikten ne kadar çıkarmaya çalışsam sen bir o kadar daha kendini soyutluyorsun hayattan... yapma bunu..."
En çokta bu üzüyordu Chaeyoung'u, ailesinin bir daha geri gelmeyeceği gerçeği... Yangında kaybettiği ailesinin ona koşup sıkıca sarılmasını her şeyden çok istiyordu.
Annesinin; "biricik kızım", babasının; "prensesim", abisinin; "güzelim" demesini o kadar çok özlemişti ki... yaşama sebepleri bir yangında yok olmuştu ve artık elinde bir sebebi kalmamıştı öyle değil mi?
Sonunda konuşması gerektiğine karar veren Chaeyoung hissiz sesini duyurdu.
"Bayan Lee, siz hiç oksijen dolu bir dünyada nefessiz kalmak nedir bilir misiniz? Oksijen hala vardır ama sizinkisi bitmiştir, isteseniz bile diğerlerinin soluduğu havayı soluyamazsınız... solumak isteseniz de daha çok boğulursunuz, bir zehir gibidir... benim oksijenim de bitti, ve sanırım asla diğerlerinin soluduğu oksijeni soluyamayacağım... benim için çabalamanız gerçekten çok takdir edilesi ama... patlamış bir balonu daha ne kadar şişirebilirsiniz ki? Ne kadar şişirsenizde günün sonunda elinizde hala patlak bir balon olacak... bu yüzden kendinizi kandırmayın..."
