Осол {Jk ff}

4

Аавынхаа үхлийн учрыг олох шаардлага ер нь байгаа юм уу даа, үргэлж  ингэж тамлуулж амьдарч байснаас юнгигээс салаад өөрийнхөө амьдралыг хөөсөн нь ч дээр юм шиг. Гэвч аавын үхлийг нүдээ аниад өнгөрүүлж яагаад ч чадахгүй нь. Гай болохоос өөр юм хийж чадаагүй явуулчихаад одоо яахан зүгээр л мартаж чадах билээ. Эхлээд ямар нэгэн сэжүүр олох хэрэгтэй. Магадгүй би жижиг зүйлүүдийг тоохгүй өнгөрүүлсэн байх. Үргэлж сэжүүр хайх гэж явсан ч миний анзаараагүй эсвэл тоогоогүй ямар нэгэн юм байж л таараа. 

-------------------------

Үргэлж хамгийн эхэнд орж ирдэг шигээ бусдаас түрүүлж танхимдаа ороод хамгийн арын суудал дээр очин суугаад зөөврийн компьютероо цүнхнээсээ гарган ширээн дээрээ тавьчихаад асаах товчлуур дээр даран асаав. Дэлгэцэн дээр тавигдсан байх юнги бид хоёрын тэврэлдэн зогсох зургаа өдөр болгон хардаг ч харах тусам бүр ч илүү хармааргүй санагддаг болох юм. Нэг том санаа алдчихаад яг сайхан чимээгүй орчинд юмаа хийн сууж байтал ангийн гадна хоёр хүний инээлдэх, шивнэлдэх чимээ гарав. Би нэх тоогоогүй ч хаалга нээгдэхэд тэр хоёр инээлдсэн хэвээр ангид орж ирэн бие биенийгээ идэх нь холгүй үнсэлцээд эхлэв. 

Өөрийгөө байгааг мэдэгдүүлэх гээд өндийн цэх суулаа.

Залуу надруу нуруугаа харуулсан байсан учраас хэнийг нь сайн танихгүй байсан ч эмэгтэй нь бол тод харагдаж байв.

Эмэгтэй. Илүү тодруулбал англи хэл заадаг багш хүн. Намайг анзаарчихаад нялуурч байсан залуугаа шууд түлхчихээд надруу цочирдсон харцаар харав.

*хуруугаа чичлэх*

Залуугийн царай одоо л илт болоход жон жонгүг байв. Арай ч ийм гэж бодсонгүй шүү. Бүр сургуулийн багштай??? Бусад хүмүүс мэдвэл жонгүг багш хоёр хоёулаа хөөгдөнө дөө. 

Гэхдээ тэр багшийг буруутгах арга алга. Үнэндээ бол жонгүг шиг хүнд тийм ч олон хүн үгүй гэж хэлж чадахгүй байх. Үс нь арзайчихсан, битүү орчиноос гарч ирсэн гэлтэй байдгаараа хөлөрчихсөн, уруул нь хавдан хөхөрчихсөн амьсгаадаж байгаа түүнийг би царайлаг гэж хэлэхгүй байж чадахгүй нь. 

Би юу гээд хэлчихэв? Царайлаг аа? 

Гэхдээ би бараг анх удаагаа түүнийг царайг тогтвортой харж байх шиг байна. 

Багш: "Дүндээ санаа зовох хэрэггүй! Харин амаа хамхих ёстой шүү" гэж надад хэлчихээд гараад яваад өгөв. 

Күэ нэх хаалгаа савч гарч гэнэ

Жонгүг надруу харахад нь би өөдөөс нь 'сая юу болчихов?' гэсэн царай гаргахад жонгүг инээмсэглэснээ наашаа алхаж эхэллээ.