GHOSTS STILL HAVE SOULS ━ LUKE PATTERSON

ghosts still have souls

w oryginale główna bohaterka nazywa się y/n (t/i), ale postanowiłam nadać jej imię oraz pewne cechy wyglądu. oczywiście, nadal możecie wyobrażać sobie na jej miejscu siebie ❤️

☁

                Luke'owi Pattersonowi zawsze podobała się idea bratnich dusz. Kiedy był małym dzieckiem, jego rodzice często raczyli go historią ich pierwszego spotkania. Wpadli na siebie na dziedzińcu uniwersytetu, jego mama upadła na ziemię, a tata upuścił książki. Sfrustrowana Emily połączyła „Hej, patrz, gdzie idziesz!" z „Nic ci nie jest?", przez co finalnie zawołała „Hej, patrz gdzie, nie jest!". Mitch zaś w odpowiedzi przeklął „Kurwa, nic ci nie jest?". Kiedy podał jej rękę, by mogła wstać, zauważyli swoje tatuaże.

To była absolutnie najulubieńsza historia Luke'a na całym świecie. Dorastał, marząc o poznaniu swojej bratniej duszy. Już nie mógł się doczekać, aż słowa pojawią się na jego skórze, kiedy on lub ona po raz pierwszy się do niego odezwą. Zastanawiał się, czy będzie czuł łaskotanie, jak niektórzy, oraz jakiego rodzaju pismo już na zawsze będzie zdobiło jego skórę. Wiedział, że bez względu na wszystko będzie czcił to znamię, bo w końcu będzie od jego bratniej duszy, jego drugiej połówki, osoby, z którą miał spędzić resztę swojego życia.

Lecz śmierć przed usłyszeniem tych słów zniszczyła jego misterny plan.

Myśl o jego bratniej duszy, która dorosła bez niego przez jego nagłą śmierć, nawiedzała go jeszcze długo po tym, jak Julie ich „wskrzesiła". Wtedy Alex poznał Williego. Skejter zmarł niemalże dekadę wcześniej przed nimi, a jednak on i Alex byli bratnimi duszami. „Uszkodziłeś moją deskę" było dumnie zapisane na nadgarstku blondyna.

Świadomość, że bratnie dusze istnieją nawet po śmierci, ponownie dała mu nadzieję, dzięki której ponownie zaczął spędzać swój wolny czas na marzeniu o tej idei.

Pewnego popołudnia był w trakcie przekładania swoich marzeń na teksty piosenek, gdy Julie weszła do garażu z Flynn i jeszcze jedną dziewczyną. Założył, że nie została ona poinformowana o duchach, gdyż ani Flynn, ani Julie w żaden sposób się do niego nie odezwały, co zazwyczaj robiły. Żałował, gdyż ta była przepiękna. Była dokładnym typem dziewczyny, która podobałaby się Luke'owi, kiedy był jeszcze żywy — nieważne, czy byłaby jego bratnią duszą.

— Och, a któż to? — zapytał żartobliwym tonem nieznajomą, która odłożyła swój plecak na podłogę, choć wiedział, że tylko Julie go słyszała.

Spodziewał się cichego śmiechu albo przynajmniej dramatycznego wywrócenia oczami, ale kiedy się do niej odwrócił, uświadomił sobie, że patrzyła ona na nadgarstek swojej przyjaciółki. Luke również spojrzał w tamtym kierunku, a jego żołądek się zacisnął.

Na nadgarstku dziewczyny jego okropnym pismem były zapisane słowa, które właśnie wypowiedział.

— O mój Boże. — Julie głośno sapnęła, przykuwając tym uwagę wszystkich obecnych w pomieszczeniu.

Zanim zdążyła choćby się nad tym zastanowić, Luke szybko ją powstrzymał:

— Nie! Julie, nie!

Przez chwilę patrzyła na niego zmieszana, ale w końcu zamknęła usta.

— Co? — odezwała się jej przyjaciółka, posyłając jej zdziwione spojrzenie.