The Badboy needs his Angel (dutch)

Angels And Devils

~ANGELS AND DEVILS~

Oké... twee minuten geleden kwam ik de kamer binnen om de onbekende jongen, van wie ik nog steeds de naam niet weet, te bezoeken. Op magische wijze werd hij wakker uit zijn coma en viel me aan. Dan wordt er iemand op de gang neer geschoten en nu... Nu sta ik op het randje aan de verkeerde kant van het raam, op de 4de verdieping, terwijl een ongeduldig coma patiënt me uit maakt voor slome slak en een gewapend persoon op de geblokkeerde deur slaat. Hoe kwam ik ook al weer in deze situatie?

Eindelijk bereik ik het volgende raam. Vragend kijk ik de jongen aan. "En nu? Het raam zit pot dicht!" Hij knikt dat ik door moet schuifelen op de richel. En ik concentreer me weer op niet te pletter vallen. *Pats* Geschrokken kijk ik om naar het gebroken raam. "Kom op!" De jongen pakt mijn hand beet en trekt me met zich mee. Hij legt zijn vinger op zijn mond en loopt langzaam de kamer uit. Twintig meter verderop ligt het lijk, met een grote rode plas erom heen. Een man probeert de deur in te beuken.

Ik hoor een deur kapot barsten en de man vloeken, zodra hij merkt dat er niemand is. Even is het stil, maar dan zijn er luide voetstappen te horen. We rennen door de gangen van het ziekenhuis en vliegen door talloze deuren. Doctors en zusters roepen ons geërgerd na, terwijl ik om de paar seconde een blik achterom werp en onze achtervolger in de gaten houd. Het is een lange man met brede schouder. Hij draagt een zwarte jas, waaronder zijn pistool glinstert.

"Trek je capuchon over je hoofd, voordat hij je gezicht ziet!" Ik doe wat de jongen zegt. "Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?" Ik hoor hem humorloos lachen "Slechte timing vind je niet?" Waar. Hij trekt me plotseling naar links, een deur door. Onmiddelijk blokkeerd hij het en we rennen weer verder. Zo gaat het door. Onbemande gang in, blokkeer de deur en door. "Oké... Ik vertel je de samengevatte versie." Nieuwsgierig kijk ik hem aan terwijl we verder rennen. "Ooit."

"Wat?" Weer verschijnt die irritante grijns. "Nog steeds slechte timing." Een geïriteerde zucht verlaat mijn lippen. "Oké, vertel me dan in iedergeval, waarom ik jou zou moeten vertrouwen." Ik heb mijn leven de afgelopen minuten in deze jongen zijn handen gelegd, terwijl ik niet eens weet of hij wel de good guy is. Ik kan mezelf wel slaan. "Oké... wat dacht je van dit. Die gast die ons achtervolgt schoot net zonder pardon de agent voor mijn deur neer." Oowh. "Oh ja. "

*BANG* Een pistool shot. "Shit. Hij is dichterbij dan ik dacht." Weer slaan we een nieuwe gang in. Ik kijk om me heen voor een herkenings punt, maar zie het niet. "Hoe weet... je waar we... heen moeten?" Vraag ik tussen mijn gehijg door. "Mijn intuïtie." Zijn intuïtie? Fijn.

Op wonderlijke wijze komen we bij de uitgang van het ziekenhuis, intuïtie of niet. De jongen trekt me mee naar buiten en we slaan de hoek om. "Doe je jas uit en gooi hem in de struiken, je kan hem later op halen." Zijn stem klinkt normaal, alsof hij dagelijks achtervolgt wordt. We rennen een steegje in en hij geeft me de tijd om op adem te komen. "Heeft hij je gezicht gezien?" Ik trek mijn jas uit en gooi het achter een container. "Nee, ik denk het niet."

"Mooi zo, doe je haar in een staart. En breng je ademhaling naar beneden." Ik knik en doe wat hij zegt. "Wat ben je van plan." Hij steekt zijn hoofd even om het hoekje. "Hij kent je niet, dus jij loopt zo meteen rustig weer terug, als je hem tegen komt kijk hem niet aan, begrepen?" Weer knik ik. "Wat ga jij doen?" "Onderdak zoeken." Ik voel mijn wenkbrauw verward omhoog schieten. "Of wil je nog niet van me af, mop?" Een grijns vormt op zijn gezicht. Ik laat een geïrriteerde zucht horen en rol met mijn ogen.

"Mijn naam is Angeli." Verast kijkt hij op. "Angeli... dat zal ik onthouden." Ik trek mij paardenstaart vast voor de zekerheid en haal diep adem. Net voordat ik het steegje uitstap hoor ik zijn stem. "Jace." "Huh?" Voorzichtig kijk ik om het hoekje. "Mijn naam, mijn naam is Jace." Ik draai me om terwijl ik antwoord. "Aangenaam kennis t..." Maar hij is al verdwenen. Verward draai ik me om en loop het steegje uit. Mijn handen begraven in mijn zakken en mijn blik op de grond gericht, volg ik Jace zijn instructies en loop terug richting het ziekenhuis.

Zodra ik de volgende hoek omsla zie ik de man in zijn lange jas. Ik realiseer me pas te laat dat ik hem aan staar. "Jij!" Verstijfd van angst blijf ik staan. "W... Wat?" In een paar stappen is hij bij me en duwt me tegen de muur aan. Onderzoekend kijkt hij me aan. Hij weet niet zeker of ik het ben, bedenk ik me. "Ga van me af! Vieze pedofiel!" Ik probeer zo realistisch mogelijk te klinken en begin tegen zijn borst en schouders te slaan.

"Hé! Ga van dat meisje af, idioot!" Onmiddellijk heeft mijn acteer werk het gewenste effect. En wordt de man door een voorbijganger van me af getrokken. Na een laatste boze blik maakt hij zich uit de voeten.

~*~ ~*~ ~*~ ~*~

Kort hoofdstukje, ik weet het! Maar volgende hoofdstuk is wel lekker lang en ik denk dat jullie hem top gaan vinden ^.^. Moegwhahaha ben je al nieuwsgierig?

Dit hoofdstuk is toegewijd aan @xxxSarahLGordon, een super goede vriendin en hulp! Thanks Saar :)

Heel fijn weekend allemaal!

~xox~