Capturing Engr. Lavigne's Broken Heart

14th

📷

nakatulala lang si james sa kanyang balkonahe, hindi mawala sa isip niya ang pag iyak ni charie, ang makita itong umiiyak ay parang pinipiga ang kanyang puso pero tinatabunan siya ng guilt tuwing naiisip si mariam, kasalanan niya kung bakit ito namatay, kung hindi sana siya nagpakalasing ng gabing iyon ay hindi sana sila napabangga, that night was his greatest downfall, he lost the love of his life, she was his first love, his bestfriend,they were together since childhood, she was the center of his life but in just a blink of an he lost his all, he lost her that's why after that night, napagpasyahan niyang parusahan ang sarili nung malumpo siya ay hindi na siya nagpagamot, ayaw niya dahil para sa kanya yun ang karma niya, yun ang kabayaran niya sa buhay na nawala, hindi, kung tutuusin hindi pa sapat para sa kanya dapat ay magdusa siya ng panghabambuhay o mas magandang sabihin na hindi na siya dapat siya nabuhay

they were perfect for each other way back then but he suddenly realized, he's no good, he's not good for her, he's so fucked up
he sucks big time

"i love you yam, it's about time i let you go"  he wisphers

"i realise i have to forgive myself" he said then look up to the sky

he decided to visit her grave
he brought her favorite flower, white roses, he looked at his mother,

"ma pwede po bang...."

tumango ito at iniwan siya pero bago ito umalis may sinabi itong nakapagpagising ng tuluyan sa kanha

"buksan mo ang puso mo sa mga taong gustong magmahal sayo" yun lang at tuluyan na itong umalis
napatulala na lang siya sa kawalan pero mga ilang segundo lang bago niya itinuon ang atensyon sa puntod ng unang babaeng kanyang minahal

"hi yam!" he smiled at her grave painfully then he continue
"i know i'm such a jerk and i'm so sorry for that, i'm asking for your forgiveness so i can also forgive myself, yam, i fell in love with..... her" his tears started to flow down from his eyes after niyang masabi yun namayani ang katahimikan sa paligid, biglang dumilim ang langit hudyat ng pag ulan na tila ba iyon ang naging sagot ng kanyang kausap na para bang nanghihilakbot ito ng husto sa nasabi niyang may mahal na siyang iba

bumaba siya sa kanyang wheelchair at yumakap sa puntod nito ng umiiyak at nagmamakaawa

walang ano ano'y may nakita siyang paa at tiningnan niya ito, si mariam, umiiyak ito at nakangiti sa kanya umupo ito sa harap niya

"i.. i just wanna say thank you james and i want you to know that i'm not blaming you for what happened, i forgive you" umiyak siya ng umiyak habang kausap ang dalaga

gustong gusto niya itong yakapin

"let me go james she's the one for you"

she caressed his face "let yourself heal baby..."

pagkasabi noon ay tumayo na ito at umalis

"Mariam!....."

he shouted

napamulat siya ng mata, walang ulan, maaliwalas ang panahon, hindi siya basa nakadapa siya doon  at nakayakap sa puntod ng yumaong kasintahan

"james!.."
tawag sa kanya ng kanyang ina, napalingon siya, inilalayan siya nitong makabalik sa wheel chair katulong ang kapatid niyang nakababata sa kanya, si jared, bumalik na sila sa sasakyan si jared ang nagmaneho

tahimik lang sila buong byahe
nang may bigla siyang maisip

"Ma pagamot po kaya ako, gusto ko nang makalakad ulit"

napalingin siya sa ina ng makarinig siya ng humahagulhol
bumaling siya dito at bigla siyang niyakap, napangiti siya sarili

"it's about time" he wisphers