Akasya

Chapter 1 | Cursed Tree

"Huy guys! Tignan niyo ang puno ng Akasya! Meron na namang patay!"

"Wtf! Ano?! Baka nagsisinungaling lang kayo?!"

"Naku sis totoo talaga! Tignan mo oh, tanaw na tanaw sa mataas na burol sa likod ng paaralan ang nag-iisang puno ng Akasya. Kung saan nakatali at isinabit sa sanga ang isang bangkay."

"Uy puntahan natin bro! Grabe, hindi pa rin ako makapaniwala."

"Hindi na ako magtataka kung may sumpa talaga ang puno na yan. Or worse meron na namang susunod."

"Don't bluff like that! No one ever wishes to happen like that!"

PAGTAPAK KO pa lamang sa main building ng paaralan ng Mayhem Blu Academy, bumungad kaagad sa akin ang nagkagugulong mga estudyante, guro at school facilitators. Takot at pagkabahala ang yumanig sa nakaukit nilang mga mukha. Anong nangyayari?

Wala ako sa sariling kinuha ang earphones na nakapaslak sa dalawang tenga ko. I wander my eyes all around, still statued at the center of their abrupt movements. Naguguluhan ako. Pakiramdam ko tinutusok ako bigla ng matinding kaba. And I've never felt this way before. It's so foreign for me.

'Just calm down Onnah.' I mentally composed myself. Then I followed my gaze to all of them, examining closely, were everyone runs towards the back part of our school. Para silang nasa marathon na tumatakbo para sa isang life-changing treasure.

Sa kadahilanang wala akong ka-ideya sa mga nangyayari ay sinunod ko na lamang ang aking mga paa patungo sa kanila. Doubt and curiosity is starting to etch me more. Subalit ako'y napatigil sapagkat nakarinig ako ng nakatatakot na tawa ng isang babaeng estudyante. We are one meter away to each other.

Mahaba ang itim na buhok hanggang beywang. May bangs din siya na natatakpan ang mala-dugo niyang mata. She's thin and tall, paled white skin and had a scary aura. Everyone knows her in school as a psycho crazy girl and her name is Maali Luk Stanford. Looking at her, make me shiver and I can feel my goosebumps cruelly dancing in horror.

"Hahaha! The time of Akasya Curse came again. Pag-ibig nga naman... Nang dahil lang muli sa isang akala, buhay na ang nawala." She said and sniggered out in lunatic freak. Nakatatakot. Anong ibig niyang ipagkanulo? Posible kayang totoo ang sinabi niya?

I gulped as our gazes collided. Minsan lang ako tumitingin sa kanya, kaya't grabe ang kaba at lamig ang nadarama ko. Pagkatapos ay napahakbang ako paatras ng biglang lumawak pa ang malabangungot niyang ngiti.

"Diba?" She asked, staring intently at me. Lumakas pa ng husto ang kabog ng aking puso. Parang hinihigop niya ang kaluluwa ko sa isang tingin lamang.

"So-- sorry." Natataranta kong sabi with a little courage on me and slight na ngumiti sa kanya. Then I ran away from her. Sabi ng halos lahat ng estudyante dito, kailangan mong tumugon sa ngiti niya dahil kung hindi may mangyayari daw na masama. Goodness, I don't want to believe that rumour but the hell is telling me that it's real as I saw her. And it almost gave me a heart attack.