Sessizliğin Serenadı

- 3. Bölüm -

                          " Kayıp duygular"

" Kendimden kaçmaya, kendimi bulmaya çalıştım. En çok da gitmek istedim. Kendimi ait hissettiğim yerlere, şehirlere, gökyüzüne, kilometrelerce uzaklara..."

" Günaydın tatlım." sesiyle uyandım. " Günaydın babacım." Dedim. " Randevuyu aldım saat 3 te hastanede olmamız gerekiyor unutma sakın". " Tamamdır babacım." Dedim ve yatağımın yanındaki komidinin üzerindeki telefonuma uzandım. Saat daha 09.00 du bu babam için erken bir saat olsa da benim için çok geçti normalde de 11/12 den aşağı kalkmayan biri olarak. Saate baktıktan sonra telefonumun kilidini açıp mesajlara göz gezdirdim. her  zaman ki gibi okul grubundan gelen mesajlar vardı. Popüler biri değildim, öyle çok arkadaş çevrem de yoktu ve Zaten istemiyordum da. Kendi halimde takılmayı, yalnız olmayı seviyordum. Ya da alışmıştım yalnızlığa kim bilir belki de yeni birileriyle tanışmaktan korkuyorumdur.

Aşk hayatımı söyleyecek olursam hayatıma ilk kez biri girmişti, bir süre mutlu ettikten sonra hayatımdan, beni öylece bırakıp çıkıp gitti.
Ondan sonra da hayatıma kimseyi almamayı istedim ve insanlarla bile tanışmaktan korkak hale gelmiştim. Beni parçalayan da o olmuştu sıkıntılı ve bir o kadar kötü bir dönemden geçmiştim. Hatırlamak bile acı veriyordu ama  zor olsa da atlattım, izi bile kalmamıştı bende.

Bazen aşk hayatımızı yanlış yönlendirebiliyoruz, bizim bildiğimiz doğrular oysa yanlıştan ibaret olabiliyor. Gözümüzü kör edip, gururumuzun kırılmasına sebep olabiliyor, bizi paramparça edebiliyor. Önemli olan gerçekleri görebilmek, yaptığımız her yanlışa üzülmeyi değil, mutlu bir şekilde üstesinden gelip anlayabilmektir. Yatağımdan kalkıp ne giyeceğime karar vermek için dolabımın kapağını açtım ve kıyafetlerimde göz gezdirdim. Yaşadığım yer genelde sıcak olurdu, kışları bile soğuk geçmezdi. O yüzden elime powerpofflu tişörtümü aldım ve altına mavinin uygun olacağını düşünüp  mavi jeansimi çıkardım.

Aynada kendime baktım.
Gözlerim yine şişti, uyumaktan olsa gerek.
Bu şişliğe daha ne kadar katlanabilirim bilmiyorum. Görünümümü etkiliyordu, gerçi pek de umurumda değildi. Hayattan bir beklentim Ya da isteğim kalmamıştı. Annem genelde ergenliğimi ağır atlattığım taraftarındadır ona göre her şeyi fazla abartıyormuşum, her şeyin kıymetini bilmeliymişim. Oysa her şey o kadar kolay değil. Yaşamadığı için beni anlayamıyor ben de bir şey demiyorum bu yüzden. Derken kahvaltı yapmak için mutfağa gittim babam her zaman ki gibi aynı saatte mutfakta kahvaltı yapıyor olurdu. " Gelmeseydin yumurtanı ben yiyecektim." Dedi ve sırıttı.
Kıkırdadım." Yiyebilirsin aç değilim Zaten." Dedim ve dolaptan sadece sütü çıkardım ve bardağa doldurdum. Babam, " Hadi ama tatlım neden böylesin, anlayamıyorum seni böyle durumda olman beni de üzüyor." Dedi.
" Biliyorum baba üzülüyorsun, ama gerçekten ben de ne halde olduğumu, neden böyle olduğumu ben de bilmiyorum." Dedim ve sütümden bir yudum daha aldım. " Merak etme tatlım bugün doktora gitmemiz sana iyi gelecek, daha iyi olacaksın." Dedi.
" umarım baba, çok isterim iyi olmayı." Dedim ve bardağımı bitirip odama döndüm.

3. Bölüm bu kadardı Sevgilerimle...
Oylarınızı bekliyorum :)