Sessizliğin Serenadı

- 4. Bölüm -

" İçsel yalnızlıklar"

Doktora gitme vaktimiz gelmişti. Kahvaltımızı yapıp evden çıktık. Gideceğimiz hastane o kadar uzakta değildi. Yolda giderken her zaman yaptığım gibi modelden bir parça açtım ve dinlemeye başladım. Müzik huzur veriyordu bana sanki ağızdan dökülen her kelimeler anlıyordu beni. Müzik ruhun gıdasıdır derler ya, öyleydi işte benim için müzik. Sonunda varmıştık. Babamın arabayı hastanenin otoparkına park etmesini bekledim. Geldiği sırada elimi tuttu ve " bak tatlım her ne olursa olsun yanında olduğumu unutma. Beni bir babadan çok bir arkadaşın,bir sırdaşın olarak gör. Sen benim her şeyimsin tek varlığımsın. Hep yanında olacağım." Dedi. Babamın söylediği sözler beni o kadar mutlu etti ve rahatlatmıştı ki o an babama bir kez daha hayran olmuştum.

Hastaneye girdik ve bizim gideceğimiz yer ikinci kattaydı merdivenlerden çıktık ve ulaştık sonunda. Sekretere randevumuz olduğunu söyledik. Bize nazik bir şekilde gülümseyip, "girebilirsiniz sizi bekliyor doktor hanım." Dedi
Ardından hemen içeriye girdik. Doktor, orta boylu, sarışın, tatlı yüzlü bir kadındı. Rahatça konuşabileceğin birine benziyordu. Birazcık olsun rahatlamıştım. Doktor, "hoşgeldiniz ben de seni bekliyordum alin. Nasılsın?". İyiyim teşekkür ederim siz nasılsınız diyerek nazikçe karşılık verdim. " teşekkür ederim ben de iyiyim sana nasıl yardımcı olabilirim alin?"
Babam yaşadığım durumlar üzerinde özet geçerek anlattı.

Doktor beni süzüyordu, bir yandan da babamı dinliyordu. Babam anlattıktan sonra , " önce kiminle konuşmamı istersiniz." Dedi.
Babama baktım ve beni gözlerimden anlamış gibi, önce alinle konuşsanız daha iyi olur dedi ve odadan çıktı. Doktorla küçük ama hoş bir havası olan odada tek başımıza kalmıştık. Odanın duvarları mavi ve bir o kadar huzur vericiydi. Doktorun masası yanında not kağıtları, bilgisayarı her şey baştan aşağı güzeldi. Bir süre inceledikten sonra doktor,
" evet alin, babanı dinledim, seni daha iyi anlayabilmem için bana içinde olup biten, canını sıkan her şeyi anlatman gerekiyor."
Sıkıntıyla iç çektim ve başladım sözlerime.

" Yaklaşık üç aydır kendimi iyi hissetmiyorum. İlk başlarda bunun normal fiziki bir yorgunluk ve ergenlikten kaynaklı bir durum olduğunu düşündüm. Sonrasında, durmayan fiziksel ağrılar, halsizlik baş ağrısı, yorgunluk, hiçbir şey yapmama, yataktan çıkmak istememe, her şeyden ve herkesten soğuma nefret etme, kendini sorgulama ve daha fazlası.. bir gün oturup tüm bu yaşadıklarımı düşündüm ve kendimi sorguladım. Bunun artık fiziki bir yorgunluktan çıkıp, ruhani bir yorgunluğa dönüştüğüne karar kıldım. Çünkü dayanamaz hale gelmişti sürekli ağlamak istiyordum. Canım sürekli sıkkındı ve endişeliydim. Sonra bunları babama anlatmam gerektiğini düşündüm ve anlattım. Babam ilk başta korktu, sonrasında beni sakinleştirerek anlayışla karşıladı ve sonuç olarak buraya geldik".

Doktor, bir kağıt çıkardı ve bir şeyler yazmaya başladı. Yaklaşık beş dakika boyunca bir şeyler yazdı. Ve sonunda bana dönerek, " öncelikle şöyle söylemeliyim ki , bu yaşadıkların her insanda olabilecek bir şey. Tek sende olan, sana özel bir şey değil. Dünyada yaklaşık her insanda görülen bir şey ve en çokta kadınlarda görülen bir durum bu. Tam emin olmadan teşhis koymak istemiyorum. Bu yüzden sana birkaç test yapacağız ancak o test sonucuna göre anlarız sende neler olup bittiğini. Şimdi sana bir test vereceğim ve bunu evde kendine göre dolduracaksın tamam mı?".
" Tamam doldururum." dedim. Ve doktor tekrar" evet şimdilik diyeceklerim bu kadar. Bir sonraki randevu gününe kadar kötü bir durum olursa erkenden gelebilirsin." Dedi sıcak bakışlarıyla gülümseyerek. Ben de gülümsemesine karşılık vererek, " tabi öyle bir durum olursa geleceğim mutlaka. Teşekkür ederim." Dedim . Doktor da aynı şekilde , " ne demek alinciğim geçmiş olsun, kendine iyi bak." Dedi ve çıktım odadan.

4. Bölüm bu kadardı. Sevgilerimle :)
Oy vermeyi unutmayınız.