Wake me up when it's 2999

4. War

'Hoe?' vraag ik vol nieuwsgierigheid.
'Kijk, het hoofdkwartier van de Indianen is ondergronds. Als we die weten te veroveren dan geven ze zich misschien over! Kom, eerst even wat wapens halen en wat extra versterking.'

Na de mensen die nog in de kelder zaten te hebben bevrijd, nemen we een helikopter naar het eerstvolgende pakhuis. Daar krijgen we wat wapens in onze handen gedrukt en mogen we wat troepen uit kiezen. Daarna gaan we naar een aparte kamer waar er gebrainstormd wordt over het plan. Voor mijn gevoel gaat dit allemaal véél te snel, maar ja..

In de tafel verschijnt een 3D-map van het ondergrondse hoofdkwartier en alles wat erbij hoort. Het is één groot gangenstelsel, waar ze generaties lang aan gewerkt hebben. Een dikke man genaamd Willtrix, die de leiding heeft, legt uit dat we het beste via een van de zij-ingangen kunnen binnenstormen. 'Daarna laten we gasbommen los zodat iedereen flauwvalt, terwijl wij gasmaskers dragen. Het laatste wat we dan nog moeten doen is op zoek gaan naar Kadadinsha, de 'Koning der Indianen'. Hij zit waarschijnlijk op z'n luie reet in een van de bunkers onder het hoofdkwartier. Sounds easy right?'
Eigenlijk wel ja. Het klinkt allemaal zo makkelijk. Té makkelijk..

We maken ons nog even klaar en dan zullen we beginnen met de strijd. Dit wordt geen strijd om de eer, noch om de eerste plek. Dit wordt een strijd om vrede, om vereniging

We stappen in de helikopter en vliegen naar een van de zij-ingangen van het hoofdkwartier. Één voor een stappen we uit en sluipen we geruisloos naar binnen. Door mijn lens kan ik de positie van iedereen zien, net als in videogames vroeger. Zo kan ik bijvoorbeeld zien dat Thomas achter mij mijn dekking houdt en voor mij twee mannen genaamd Crick en Marson lopen. Ook kan ik zien dat er verderop rechts om de hoek een indiaan staat te werken, onwetend van wat er aan de gang is. Wachink gaat voorop: als de vijand hem ziet lopen, zullen ze denken dat hij gewoon bij hun hoort. Op mijn pols is een map te zien waarop alle gangetjes staan afgebeeld. Aan alles lijkt zo'n beetje gedacht te zijn.

Even later worden de eerste gasbommen losgelaten en zetten wij onze maskers op. Door mijn lens zie ik dat de Indianen om de hoek een voor een flauwvallen, alles lijkt volgens plan te gaan!

Na nog een paar tientallen gangetjes Indiaan-vrij te hebben gemaakt, komen we aan bij het hoofdkwartier. Het plan is om Wachink - tegen mijn zin in - eerst naar binnen te laten gaan, zodat hij de Indianen af kan lijden. Ik hoor hem iets in een vreemde taal zeggen en vervolgens lopen ze allemaal naar een zij-weggetje. Daar vergast Wachink ze allemaal. Ondertussen sluipen wij binnen in het hoofdkwartier, checken nog even of er niemand meer is en zetten dan het hele systeem uit. Alle lichten vallen uit en de noodlampen gaan aan. De volgende stap is om naar de Koning der Indianen te gaan, maar dat gaat niet zo gemakkelijk als gehoopt: de deur, die meters dik is, wordt beschermd met allerlei elektrische snufjes. We halen er onze beste mannen bij die allerlei laserapparaten meegenomen hebben. Een iemand lasert een rond gat in de muur en een ander haalt het eruit. Dan gooien we een gasbom naar binnen en kruipen we per tweetallen naar binnen.

Als ik binnen ben, zie ik Kadadinsha, die terwijl hij hevig aan het hoesten is, met moeite ontsnapt. Ik ren naar hem toe en houd een pistool tegen zijn strottehoofd aan. Vreemd genoeg moet hij alleen maar lachen, zo'n evil lachje, weet je wel. Ik gebaar dat hij op moet staan en dat doet hij. Opeens hoor ik achter mij allemaal rennende mensen. Ik kijk om. Shit! Het zijn de Indianen, het spul is uitgewerkt! Ik draai me weer om en merk dat de Koning wegrend is, nog maar een paar meter van mij vandaan. Ik schiet hem in z'n rechtervoet zodat hij op de grond valt en niet meer kan vluchten. Opnieuw houd ik mijn wapen tegen zijn hoofd aan. Dan kijk ik naar Wachink en geef hem een gebaar, hij weet precies wat ik van hem wil. 'Indianen, geef jullie over,' roep ik.
Wachink vertolkt het: 'Lingua Latina, dare tibi!'
'Het heeft geen zin meer, we hebben jullie koning.' Ik hoor hoe mijn stem nageëchoot wordt door Wachink:
'Suus non ragis, habemus regum tum.'
'Ik weet dat jullie wraak willen nemen op de Amerikanen, maar wij zijn anders!'
'Vis ulcisci Americanis scio, sed differunt!'
'Het is eeuwen geleden, laat het gaan!'
'Ante saeculis fuit, volvunt eam!'
'We willen vrede sluiten, maar dat kan alleen als jullie ook meewerken.'
'Nos volo ad pacem, sed solum si te etiam participes.'
Even is het stil, en dan praat de Koning, aan één stuk door.
Wachink vertaalt: 'Hij gaat akkoord maar wel op bepaalde voorwaarden. Hij wil een eigen gebied voor zijn mannen en hem en hij wil dat dat gebied nagebootst wordt zoals het er vroeger ook uitzag.'

We gingen akkoord en de Indianen leefden nog lang en gelukkig op hun eigen grondgebied. Met deze mensen zou je geen oorlog moeten voeren: ze vechten alleen maar voor hun eigen bestaan, dat is alles. Zolang je hun hun ding laat doen, is alles goed.

Als we weer met z'n allen zijn, beetje aan het bijkomen en genieten van de overwinning, komt Thomas naast me staan. Niet weer hè, denk ik. 'Zo, dat ging maar net goed, of niet?' zegt hij om maar wat te zeggen te hebben. Hij komt dichterbij. 'Ja, haha,' antwoord ik kortaf. Ik voel hoe hij z'n handen op mijn armen legt en er overheen wrijft. Nog dichterbij. Als ik rond kijk op zoek naar iemand die me kan bevrijden, zie ik dat Wachink ons strak aankijkt, zo jaloers als wat. Ik probeer 'help me!' te zeggen door alleen mijn lippen te bewegen en hij snapt het meteen. Hij loopt naar me toe en zegt: 'Hey Demaria, ik moest je van Willtrix nog wat laten zien, kom je mee?'
'Uhm, tuurlijk!' zeg ik en ik bevrijd mezelf uit Thomas' armgreep.

We lopen een eindje verder, ver uit het zicht van Thomas. 'Vond je het niet leuk? Het zag er anders wel gezellig uit..' De jaloezie spat er van af.
'Hell no!' zeg ik met een walgend gezicht. Wachink moet lachen, maar ik weet dat hij opgelucht is. Als hij m'n hand pakt en me meeneemt naar een of andere ruimte, voel ik de kriebels in m'n buik waardoor ik spontaan moet lachen. 'Je lacht zo lief,' zegt hij terwijl hij me vol bewondering aankijkt. Ik raak natuurlijk weer verlegen en alles wat ik eruit kan krijgen is een klein lachje.

Ik kijk om me heen - we zijn in het laboratorium van de Indianen beland, dat vol staat met grote apparaten.
'Die Indianen bleken slimmer dan wij dachten..' zeg ik.
'We hebben alle informatie gestolen van de Amerikanen,' antwoordt hij met een glimlach, die mij ook aan het glimlachen maakt.
'We? Jij bent niet zoals hun, Wachink.' Ik loop naar hem toe, leg een hand op z'n schouder en kijk hem recht in zijn mooie bruine ogen. 'Jij bent veel beter.'
Hij ontwijkt mijn blik en zegt onzeker: 'Maar dan nog, ik moet mijn nationaliteit accepteren..' Ik voel zijn verdriet vanaf hier. Ik voel hoe hij terugdenkt aan vroeger, aan de martelingen, dus ik geef hem een lange knuffel. 'Het is voorbij, Wachink. 'T is allemaal over,' fluister ik in zijn oor.

Zo staan we een tijdje, tot dat Wachink me los laat en me strak in mijn ogen aankijkt. Dan brengt hij zijn mond in één beweging naar de mijne. Niet langzaam aan, maar heel vlug - alsof hij zichzelf geen seconde langer kon inhouden. Hij drukt me stevig tegen zich aan. Mijn handen woelen door zijn zachte, sexy, warrige, bruine haar - wat zoveel beter is dan al die kale koppen. Hij is zo lang, bijna twee meter schat ik, en ik kom moeilijk bij zijn mond, dus moet ik op mijn tenen staan. Ik sta ongemakkelijk, maar hij houdt me stevig vast. Zo staan we een tijdje. Het voelt zo goed, zo vertrouwd. Ik voel zijn lichaamswarmte doordringen naar de mijne. Zo zou ik wel voor eeuwig willen staan.

Natuurlijk verpest ik dit speciale moment weer, want zo onhandig ben ik nou eenmaal. Ik val om, omdat ik niet langer op mijn tenen kan staan en bots tegen een enorm apparaat aan met mijn hoofd. Wachink steekt zijn hand naar me uit en vraagt of het gaat, dus ik zeg 'Ja hoor,' maar m'n hoofd bonkt als een gek. Ik kijk achter me, naar het ding waar ik tegenaan viel. Het is bedekt met een doek. Mijn nieuwsgierigheid slaat toe en ik trek het doek eraf.

Wauw.
Mijn ogen worden groot en mijn mond valt open.

Ik weet precies wat het is.

_________________________

Volgende hoofdstuk komt er deze week op! Like alsjeblieft en laat weten wat je ervan vindt! 😊 💖