Çayın altını kapattım. Bulaşıkları yıkadım. Artık yatacaktım. Zil çaldı, saat neredeyse gece yarısı. Bizim apartmanın yanındaki eski tek katlı evdeki Fatma abla gelmiş... Almış iki çocuğunu da yanına, çıkmış gelmiş bizim kapıya...
Görünce hemen atıldım önce, buyur abla bir şey mi oldu söyle..?
Dedi ki: ‘’İzin verirseniz bir yarım saat sizde oturabilir miyiz? Buyur ettik içeri. Girdiler. Salon tarafına, geçince çocuklar yapışmaz mı evdeki kalorifer peteklerine... Eşimde şaşırdı ama çocukların yanakları kıpkırmızı. Anladım bu masumlar çok üşümüşler. Eşime göz kırptım, diğer odaya geç der gibi yaptım. Eşim anladı, odadan çıktı.
Hayırdır Fatma abla anlat bana dedim.
’Çok hasta oldum. Bir haftadır çalışamadım. Bu kış odun kömür de alamadım. Düşündüm, bu sene de elektrikli soba ile ısınalım. Ama hasta olunca para da kazanamayınca kesmişler bugün elektriği. Hava da çok soğuk battaniye altında tir tir titredik. Ne yapacağımızı bilemedik. Geçen hafta sen eşinle sokakta şeker falan vermiştiniz benim çocuklara. Ben gördüm onu camdan bakarken, merhametlidirler diye düşündüm... Başka yere gitmeye çekindim, zaten başka kimsem de yok bu şehirde. Size geleyim dedim. İzin verin biraz ısınsın çocuklar sonra giderim’’...
Fatma ablamızın eşi yok. Temizlik yapıyor, çevremizdeki apartmanlarda merdiven yıkıyor. Gözü tok, gururlu kimseye el açmaz. Eee tabii evi kira, iki çocukta okuyor okulda. Kolay değil yetmemiş, iki masum soğukta titremiş.
O anlattı, benim içim yandı. Çok uzatmasın dedim hemen eşime seslendim. Sofra kuralım size dedim. Nasılsa yarın pazar bize iş de yok, evde çocuğumuzda yok. Eşim çıktı gece açık fırından sıcak ekmek almış. Bir de birkaç bir şey. Çocuklara da çikolata, şeker.. Kurduk sofrayı, doyurduk pembe yanaklı masum çocukları. O küçük çocuklar, öyle yediler ki neredeyse benim kadar. Ya tatlı geldi, ya da aç kalmışlar belli. Mutfakta eşim bana dedi ki: "5 yıl önce misafirlik çarşaf yorgan niye aldım?"... Kim gelecek , kim bizde geceleyecek? Kısmet işte. Bereket geldi evimize. İki kardeş yan yana, annesi de uyudu karşılarında... Ben neredeyse sabaha kadar onları seyrettim uzaktan... Bir ara dalmışım, rahmetli annemi gördüm rüyamda , eve geldi, güldü ve gitti. Bir kaç saniye idi hepsi... Uyanınca ağladım, kucağımdaki battaniyeye sarıldım. Sabah ki kahvaltıyı, sonra gün içinde yaptıklarımızı yazmayacağım size... O kadarı da sır kalsın bende...
Ama sonucu bilin... Fatma abla mutlu, yuvası kurtuldu. Şimdi evi sıcacık, bir şeyler yaptık işte 15-10 arkadaş ile birazcık... Komşulara da çaktırmadık... Kimseyi de utandırmadık...
Ama şimdi yazınca bunları, içim yine yandı...
Ya uyusaydık ya da evde olmasaydık ve kapıyı eşim açmasaydı…?
Ve bence merhamet , acımak değil, acıtmamaktır...
Düşünekalın... Esen kalın...
