Hufflepuff liefde

Hoofdstuk 2 - samenwerken

Astrid pov
We lopen samen de great hall in en ik word een beetje misselijk van alle ogen die ons volgen. Ik ben het nooit gewend geweest dat mensen blikken op me wierpen en daarbij heb ik ook helemaal geen zin om terug te staren. Ik hou mijn boeken ongemakkelijk vast en op dat moment kijkt Fred me even aan. "Ongemakkelijk?" Vraagt hij subtiel. Ik knik lichtjes. "Ja ik ben dit niet gewend." Antwoord ik. Ik zie hem denken. Uiteindelijk splitten we op en ga ik naast Vanessa zitten. Ze is mijn aller beste vriendin. "Waarom liep jij met Weasley?" Vraagt ze terwijl ze haar wenkbrauwen ophaalt. "We hadden beide nablijven." Zeg ik nerveus. "Ha! Wanneer moet hij niet nablijven?" Vraagt Vanessa lachend. Ik reageer niet en ze merkt dat ik me helemaal niet lekker voel. "Gaat het wel? Je doet zo nerveus." Zegt ze terwijl ze haar arm op men schouder legt. "Het zijn de ogen die me aanstaren." Zeg ik zachtjes.

Ze glimlacht even. Ze weet precies wat ik bedoel. Ik heb haar dit verhaal al zo vaak verteld. Het verhaal dat men moeder zangeres was en de mooiste liedjes zong. Op een dag wilde ze me graag meenemen op het podium maar tijdens het dansen viel ik van het podium. De gezichten die dingen dachten keken me aan. Sommige begonnen vreselijk hard te lachen en anderen keken me met doodsblikken aan. Het was stom om in een kroeg op te treden. Ik was nog maar 4 maar wel al getraumatiseerd. Na het avond eten liepen we rustig terug naar onze common room. Wanneer we de hoek omliepen botsten we tegen de twins aan. "Het spijt ons heel erg!" Zegt Vanessa. Maar ik keek in die donker bruine ogen van Fred en kon er geen woord uit krijgen. We keken elkaar aan zonder wat te zeggen en het leek alsof de tijd even niet meer bestond. "Sorry dat ik tegen je opbotste." Zegt hij na een lange stilte. "Mij ook, ik had moeten uitkijken." Zeg ik en sla mijn ogen naar de grond.

Vanessa merkt de touwen en ballonen die ze vast hebben op en besluit ernaar te vragen. "Wat moet dat voorstellen?" Vraagt ze nieuwsgierig. Ik durf Fred weer aan te kijken. "We gaan een feestje houden snappen jullie toch niet." Zegt George eigenwijs. "Ze gaan een feestje bouwen in het kantoor van professor Umbridge." Zeg ik tegen Vanessa. George kijkt me bewonderend aan. "Huh, hoe weet jij dat?" Vraagt hij. Ik hoorde je gedachten, dat kan ik niet zeggen. Ze zullen me een freak vinden. "Gokje." Antwoord ik. "Ok dan, later!" Zegt Fred lachend en ze lopen verder. Mijn blik staat op onweer. "Wat scheelt er?" Vraagt Vanessa lachend. "Ik kan iedereens gedachten lezen hier, iedereen is een open boek, behalve..." ik stop mijn zin en Vanessa kijkt me met een grijns aan. "Behalve Fred's." Zegt ze. Ik knik geïrriteerd. We lopen naar binnen in onze common room en gaan niet veel later naar bed. De volgende ochtend lopen we door de gangen naar het lokaal van professor Umbridge waar Fred en George buiten staan te wachten. "Wat doen jullie hier zo vroeg?" Vraagt Vanessa. Ze wil net de deur open doen als George en ik tegelijkertijd "NEE" roepen. Ze draait zich om en George kijkt me aan. Hij zet een stap dichterbij en vraagt: "Wat zou er gaan gebeuren als ze naar binnen was gelopen?"

"Weet ik niet." Antwoord ik onschuldig. "Leugenaar, je weet het goed genoeg!" Zegt George intimiderend. "Ze zou onder de lijm en confetti komen te zitten." Zeg ik starend naar de grond. "En mag ik vragen hoe jij dat in hemelsnaam weet?" Vraagt Fred verward. "Ik kan gedachten lezen." Mompel ik bijna onhoorbaar. "Dat is geweldig." Zegt George. "Hou het voorlopig nog geheim." Zegt Vanessa en Fred word ongelooflijk rood. Ik kijk hem vragend aan en hij spreid zijn ogen. Het lijkt wel alsof hij een spook heeft gezien. "Lees je mijn gedachten ook?" Vraagt hij nerveus. "Nee, jij bent de enige die ze niet kan lezen." Zegt Vanessa. Ik geef haar een moord blik en Fred ademt gerust uit.