Hersey guzel gidiyordu. Bigun arkadaslariyla parka gitmisti. Bende bizim iboyla takip etmistim. Beceremem tabi oyle seyler gordu guldu ama devam etti. Sonra vardik parka, oturdular 3 kisi biyere. Biz uzaktayiz tabi :) sonra cagirdi bizi. Geliyoruz bekle 2 dk dedim. İboya su sözüm vardi. Cikarcidir kendisi biraz da :) neyse su alamadik kapaliymis büfe. Gittik yanlarina oturduk. Ben oturdum daha dogrusu. İbonun yurda saatinde gitmesi gerektigi icin sativerdi beni orda. Sorun degildi ama. Beyzam vardi nasil olsa. Oturduk konustuk biraz. Kizmistim ona, yalniz gidilirmi parka kiz baslarina tenha saatlerde. Laf atan falan olabilirdi. Kizdin mi diye sordu gulerek. Kızmaya kıyamam ki ben ona. "Yok ama haber etmen gerekirdi, bidaha olmasin" dedim. Sonra iste saat 4'e yakindi. Basladik yurduna yurumeye. Yuru yuru yuru, arkadas o kadar cok konusan ben. O anda aklima hicbisey gelmedi. Allah allah kiz beni odun sanicak simdi. Neyse kendi sessizligimizde gittik. Yurda yaklastik. Koseyi donmeden vedalasma vakti geldi. Nede olsa 18 saat gormicektim onu. Durduk karsi karsiya. O beni olduren gulumsemelerinden bitane daha geldi. Napiyim abicim dayanamadim. Yanaklarini kavradim ve alnina bi opucuk kondurdum. Araya da bi "seni seviyorum" sıkıştırdım. "Bende seni" cevabi geldi. Alnindan opmek yeterdi bana. Baska seylerin derdinde degildim. Benim olsa, parmak ucu kadar sevse beni yeterdi bana. Sonra gitti iste. Arkasindan baktim. Dondu tekrar el salladi. Guzeldi...
Guzel olan o nadir seylerden biride o pamuk ellerinden tutmamdi. Parmaklarimizi birbirine gecirmistik. Sesimi incelterek: "Seni bırakmicam." dedim. Gulumsedi. Cogu cumleye bedeldi o gulumseme. Ona gun gectikce daha cok asık oluyordum. Daha cok baglaniyordum. Seviyordum. Ama masumca. Çıkar amaci gütmeden. Ama bir soruyu kendime defalarca, tekrar tekrar her gun sordum : Fazla mı iyi niyetliyim?
