Daj się pokochać #fulfillment2 [PREMIERA 05.09 2023]

Prolog

Wstęp do książki:

Powtarzaj dziecku, jak bardzo je kochasz i jesteś z niego dumna/y. To sprawi, że uwierzy w siebie i będzie czuło się potrzebne. Dla rodzica nie ma większej nagrody w życiu, jak uśmiech dziecka skierowany w jego stronę. Każde dziecko ma prawo obrać w życiu ścieżkę, której pragnie. My, jako rodzice, możemy jedynie stać z boku i mu kibicować.

Ewentualnie... pocieszyć po porażce.

Prolog:

Biegnę do domu ile sił w nogach, by opowiedzieć mamie, czego właśnie dokonałam. Cieszy mnie to ogromnie, ponieważ kocham samochody tak samo jak papa, więc kiedy tato oznajmił mi, że gdyby nie ja to nigdy nie wpadłby na to, że samochód sąsiada może mieć w swoim wnętrzu gniazdo mysz, nie przypuszczałby, ze przyczyną usterki będą przegryzione kable. Ja natomiast wczoraj bawiłam się przed domem późnym wieczorem i zauważyłam, że dwie małe myszki czmychają pod auto pana Danielsa. Zatem kiedy sąsiad przyszedł do nas z samego rana, by prosić tatę o znalezienie przyczyny, dlaczego samochód nie chce odpalić, pomyślałam, że może te małe gryzonie coś nabroiły.

No i się nie myliłam.

– Mamo! – wpadam niczym burza do kuchni, dłonią brudną od smaru ocierając pot z czoła. – Nie uwierzysz, co zrobiłam! – Nie kryję swojej radości w pośpiechu wdrapując się na stołek stojący przy blacie.

– Po pierwsze – matka ledwie utrzymując nerwy na wodzy, odkłada do zlewu garnek z którego unosi się para. – Nie krzycz, jakbyś wyszła z jakiejś dziczy, tylko zachowuj się tak, jak na małą kobietę przystało. – Kieruje na mnie swoje zagniewane spojrzenie, po czym wyciera dłonie w fartuszek tak piękny, że niemal przypomina drugą sukienkę, którą ma na sobie. – Po drugie, co ty masz na twarzy? Dziewczynki nie powinny chodzić takie brudne!

Kurczę się w sobie na dźwięk jej słów. Nie mogę zrozumieć pewnych rzeczy, które ciągle mi powtarza. Dlaczego chłopcy mogą się ubrudzić, a dziewczynki nie? Dlaczego chłopcy mogą się bawić samochodami, a kiedy ja z utęsknieniem spoglądam w stronę pojazdu, mama karci moje zainteresowania?

– Marna będzie z ciebie modelka. – Prycha, po czym bierze się za krojenie warzyw.

– Ale ja nie chcę być modelką. – Odpowiadam cicho, a mama słysząc moją deklarację, odkłada nóż tak mocno, że aż słyszę stukot blatu.

– Wszystkie dziewczynki chcą zostać aktorkami, piosenkarkami, albo modelkami. – Próbuje się uśmiechnąć, ale zaciśnięte mocno zęby jej to nie umożliwiają. – Ja bardzo chciałam być modelką, ale okazało się, że jestem w ciąży, więc musiałam to porzucić. Jednak nic straconego, bo nadal możemy obracać się w tym świecie, kochanie.

– My? – Marszczę brwi nie rozumiejąc.

– Jeżeli będziesz idealną kandydatką, mam szansę wrócić na ścieżkę, z której zmuszona byłam odejść.

– Ale ja nie chcę być modelką. – Opuszczam wzrok na moje brudne dłonie, próbując wyciągnąć smar spod paznokci.

– A kim chcesz zostać, co? – Głos matki nie jest ani ciepły, ani słodki.

Jest pozbawiony emocji. Rozmawia ze mną niczym dobrze zaprogramowany robot.

– Mechanikiem. – Odpowiadam cicho, bez najmniejszego zająknięcia. – Kocham samochody.

W kuchni zapada surowa cisza, a ja boję się podnieść wzrok, by nie zobaczyć rozczarowania na twarzy matki.

– Luiz? – Kiedy słyszę swoje imię, unoszę delikatnie głowę. Twarz mamy jest niczym wykuta z kamienia, a jej oczy nie wyrażają zupełnie nic. No, może poza rozczarowaniem, do którego zdążyłam się tak dobrze przyzwyczaić. – Jeśli chcesz w życiu nie żałować głupich decyzji tak jak ja teraz, zaufaj mi i pozwól, abym mówiła ci co w życiu jest dobre a co złe. Nie marnuj czasu na popełnianie błędów, które możesz spokojnie pominąć. Swoje przeszłam i wiem, czego nie robić, by później nie płakać. Pokażę ci którą drogą iść.

Kiwam potwierdzająco głową, po czym bez słowa odchodzę, by zmienić ubranie i się umyć.

Dlaczego mam moje życie przeżyć tak, jak tego nie chcę? Czy nie mam prawa uczyć się na własnych błędach? Czy to nie jest tak, że powinnam sama nauczyć się odróżniać dobro od zła?

Czy to nie ja powinnam decydować, kim chcę być?