-Nie martw się kupiłem nam ubranie moro, teraz napewno nas nie zauważą- powiedział koń 2.
-Ufam ci..- odpowiedział lekko przestraszony koń 1.
- Musimy coś jeść..nie mamy już prawie nic- powiedział koń 2.
-Ale oni są silniejsi i więksi- odpowiedział koń 1.
-Damy radę!- powiedział koń 2 z uśmiechem.
Poszli w stronę lasu i usłyszeli wycie.
-t-to oni...- powiedział szeptem przestraszony koń 1.
-tak.. musimy podejść bliżej- powiedział stanowczo koń 2.
Bracia udali się w kierunku wycia.
-Za dużo ich jest. Poczekajmy kiedy się rozejdą.- powiedział koń 2 i otarł pot z czoła.
-Bracie... a my nie zginiemy- powiedział koń 1 z łzami w oczach.
- Oczywiście, że nie! Damy radę!- powiedział koń 2 z uśmiechem na twarzy.
-Napewno?- zapytał.
-Tak napewno- powiedział i przytulił brata.
15 minut później wilkołaki się rozeszły.
-Ty tu zostań a ja idę - powiedział stanowczo koń 2.
Koń 1 kiwnął głową.
30 minut później koń 2 powrócił z głową wilkołaka w ręce.
-Wróciłem- powiedział koń 2.
-Matko jesteś cały w krwi!!- krzyknął koń 1.
-To nic! Udało mi się załatwić jednego, jego ciało jest kilka metrów z stąd. Musisz pomóc mi je przenieś, bo ja nie dam rady. - powiedział koń 2.
Nagle nogi konia 2 zaczęły mocniej krwawić. Koń 2 już nie mógł stać na nogach.
-Matko!- krzyknął przerażony koń 1.
Koń 2 otarł pot z czoło i powiedział:
- To nic, nie martw się o mnie.- powiedział ledwo.
Nagle w bracia usłyszały wycie z niedalekiej odległości.
- O NIE! one musiały już znaleźć ciało- krzyknął z przerażenia koń 1.
Nagle zaczęli słyszeć kroki zbliżające się w ich kierunku.
-Idą tu!! Musimy uciekać!- krzyknął koń 1.
-Ty uciekaj ja nie dam rady... Bracie ja tu zostanę, a ty uciekaj- powiedział z uśmiechem koń 2.
-Ale ty nie przeżyjesz tego! Ja ciebie nie mogę stracić!!!- krzyknął zrozpaczony koń 1.
- Bardzo cię kocham i powiedz tacie, że go bardzo kocham. Teraz uciekaj stąd! Oni są coraz bliżej - powiedział koń 2 nieustannie się uśmiechając.
-Ale.... Nie mogę- powiedział z łzami koń 1.
-UCIEKAJ!!!
