Cuteness overload

Hoofdstuk 1 - Janine

Cuteness overload

"Oma? Heb je Janine ergens gezien?" vroeg ik en rende naar de keuken.  Mijn oma zat een tafel. Ze was haar thee aan het drinken terwijl ze mijn lunch maakte. Ze trok haar wenkbrauwen op waardoor er nog een paar rimpels verschenen op haar voorhoofd. 

"Die panda rugzak van jouw?" Ze veegde haar grijze haren uit haar gezicht en legde het broodmes neer.  "Gabriella broker! Hoe vaak heb ik je al gezegd dat je op je spullen moet passen. " Ze zetten haar handen in haar zij en keek me hoofdschuddend aan.  Ik keek schaapachtig naar de grond. "Sorry oma. Ik was zo nerveus gisteren voor vandaag dat ik helemaal niet meer weet waar ik hem gezet heb."

Ik hoorde haar zuchten. "Niet erg, schat. Hij staat trouwens in de badkamer." Ik gooide mijn vuist in de lucht. "Ik wist het!" riep ik en rende snel terug de trap op naar de badkamer. "Bedankt oma!"

Ik greep snel mijn rugzak van de badkamer vloer en keek snel in de spiegel. Mijn bruine haren hing los rond mijn schouders. Ik had mijn lichte bruine ogen geërfd van mijn moeder. Mijn bruine haren van mijn vader. Ik glimlachte en rende dan terug naar beneden. Niet zonder een paar keer te struikelen natuurlijk. Mijn oma gaf me mijn lunch en ik stak het in Janine, mijn panda rugzak.  Ik drukte een kus op haar wang en draaide me dan om. Klaar om naar school te vertrekken. 

"Gabriella schatje, zou je geen schoenen  en een jas aandoen?" riep mijn oma voor ik de deur sloot.  Ik keek naar mijn voeten en wijdde mij ogen. "Oh mijn god."

Zo snel als ik kon trok ik mijn roze vans aan en mijn licht roze jas. "Nu ben ik klaar." lachte ik nonchalant.  Snel sloot ik de deur achter me en wandelde het pad op. Net op het nippertje sprong ik de bus in. Letterlijk. Ik sprong de bus in anders haalde ik hem nooit.

Ik ging achterin bij het raam zitten en zetten Janine naast me. Ik weet het, Janine is niet een echte panda naam. En wie geeft zijn rugzak een naam? Nou ik.  "Sint Bertus," luidde de bus om. Ik stond op en liep de bus uit. Natuurlijk bijna struikelend over het afstapje. Ik ging weer goed staan, maar ik mistte wat.

"Janine!" schreeuwde ik de bus na. Snel rende ik achter de bus aan.

"Ja-"

"Janine-" 

Hijgend voor over gebogen schreeuwde ik de bus na. Ik ging weer goed staan en keek naar de schim van de bus die tussen de gebouwen verdween. "Busstation. Her i come."

Met grote stap liep ik naar het busstation. Hopend of er niks met lieve Janine was gebeurd. Aangekomen wist ik niet wie ik zocht. Iemand.  "Hallo?" Er draaide een man om. Een grote, stevige, kale man met een iets te kleine bril.  "Heeft u Janine gezien?" vroeg ik wanhopig.

"Ja-wie?"

"Niet Ja-wie, Janine. Mijn panda rugzak."

De man trok zijn wenkbrauw  omhoog en keek me streng aan. Mijn handen gebaarde een lengte. "Ongeveer zo groot, klein, een panda, ook een rugzak en ze is wit/zwart. Of nee, zwart/wit. Wit/zwart. Zwart/wit."

"Oh. Dat ding." Hij draaide zich om en ging een gebouw binnen. Na enkele minuten was hij terug met Janine.

"Janine!"

Ik greep Janine uit zijn handen en keek hem dankbaar. "Dankje dankje, meneer." Dan marcheerde ik het busstation uit. Op weg naar school. Het eerste lesuur was bijna gedaan tegen dat ik in de school aankwam. Ik hijgde en duwde de grote deuren open. Onmiddellijk vulde de geur van boeken en zweet mijn neus en hoestte.

Zoals verwacht was de gang verlaten. Iedereen zat waarschijnlijk al in de les. Ik wandelde zo snel als ik kon naar het lokaal, Janine in mijn hand. Juist als ik de deur wou openen, vloog de deur open en boste tegen mijn gezicht.  Met ene plof viel ik op de grond. Ik kreunde als een pijnscheut door mijn rug ging en kneep mijn ogen toe.

"Shit!" hoorde ik een stem vanboven me komen. "Alles goed kleuter?"

Die stem herkende ik uit duizenden. Allistair Jamerson. De hotshot van het Sint. Bertus. Ik opende mijn ogen en knikte. Hij stak zijn hand naar me uit en ik nam het aan. 

"Sorry," zei ik verontschuldigend als hij me recht getrokken had.

Hij schudde zijn hoofd. "Ik zwaaide de deur tegen jou."

Allistair had kort bruin haar en bruine ogen. Hij was gebouwd als een zwemmer. Hij liet mijn hand los en bukte zich om Janine op te rapen. Hij gaf me mijn rugzak. "Cute rugzak," zei hij voor hij zich omdraaide en weg wandelde.