Cuteness overload

Hoofdstuk 7 - Liefdestranen

Hij neemt me mee en loopt voorzichtig door de regenplassen. Zijn haar nat van de regen en zijn sokken zijn volgens mij helemaal doorweekt. Ik denk het niet ik weet het, want ik hoor zijn sokken soppen in zijn schoenen.

"Dit is awkward," verbreek ik de stilte. "Ik bedoel, je kent me misschien een week ofzo. " Allistair fronst zijn wenkbrauw en kijkt me aan. "Ja, en?" antwoord hij. "Nou, je tilt me nu op. Je bent ineens praat je met me en je had eerst nooit met me gepraat." zijn gezicht gaat naar verbaasd. Allistair begint wat te mompelen, hij wenk zijn gezicht naar beneden en zoekt de juiste woorden. "Wat zei je?" vraag ik en kijk hem aan. "Ik was gewoon..."

"Wat was je gewoon?" verbindt ik zijn antwoord. "Gewoon," ik til mijn wenkbrauwen omhoog en kijk hem aan. "Nou?" hij tilt zijn schouders op en begin slomer te lopen. "Verlegen." eigenlijk, wilde ik het uitproesten. Hem uitlachen en snateren als Donald Duck. Hij was verlegen, Allistair Jamerson, verlegen? Nooit. Ik zet mijn serieuze blik op en kijk hem aan. "Allistair, je bent een van de populairste jongens van de hele school. En ik maar, ik ben maar, Gabriëlla." hij zucht en kijkt even naar beneden als hij stopt met lopen. "Dat bedoel ik, ik kan gewoon niet met één lagere rang omgaan." oke, dat doet pijn. 'Lagere rang' is niet bepaald een leuk compliment.

Hij zet me neer en ik steun op mijn andere been om mijn evenwicht te behouden. "Ik voel me net een lozer die lager is dan jou, alleen omdat ik wel goed mijn best doe op school, en omdat ik wel hogere cijfers haal dan een 5+." zijn gezicht veranderd in een boze reactie. "Sorry, ik loop liever wel alleen naar huis, en zeg maar dat ik ziek ben op school. En dat ziekenhuis is niet nodig, ik ben niet z'n aandachtstrekkertje die krukken wilt, alleen voor aandacht." zijn blik verteld al genoeg, hij had het niet verwacht dat ik dit zeg, ik eigenlijk ook niet. Ik draai me om en strompel naar huis, alleen.

Ik hoor weer voetstappen achter me, dit keer geen snelle voetstappen maar lopende. "Volg me niet, alsjeblieft." zeg ik terwijl ik me omdraai. Ineens zie ik Allistair achter me en zijn twee handen glijden over mijn wangen. Zijn lippen komen naar voren en kussen mijn lippen. "Sorry," niet beseffend wat er gebeurd is mompel ik wat en loop weer verder. Dit keer liep hij niet achter me aan, maar blijft staan. Dit voelde zo raar, maar wel goed.

Mijn tranen rollen over mijn wangen, niet wetend wat ik moet doen. Met mijn mauw droog ik mijn tranen en ik heb het gevoel dat ik sneller ga strompelen.

Aangekomen thuis, ren ik naar mijn kamer en plof ik op mijn bed. De tranen rollen over mijn wangen en ik kan maar niet stoppen met huilen. Ik weet niet waarom maar het voelt zo raar, de kus was echt. Maar ik weet dat we nooit worden. Omdat ik een lagere rang heb dan hij. En dat doet pijn, heel veel pijn.