Another human

Another Human Part 2

(στην φώτο είναι η Evelyn)
   Το φως της ημέρας έπεσε και γω δεν είχα βρει ακόμα τι μπορεί να ήθελε αυτός ο άνθρωπος από μένα.. Περίμενα από λεπτό σε λεπτό να εμφανιστεί...Όταν ήρθε όμως αυτή η στιγμή ένιωσα κάτι περίεργο..Ήξερα ότι αυτό που ζουσα δεν ήταν φυσιολογικό πως ήταν επικίνδυνο και πως έπρεπε να φοβάμαι όμως όταν τον αντίκρισα ήταν χαλαρός και γω δεν ένιωθα πια τον τόσο φόβο που ένιωθα πριν..προσπάθησα να ξεγελάσω τον εαυτό μου ίσως με ψεύτικες δικαιολογίες του τύπου ότι δεν θα ζουσα τώρα αν όντως ήθελε να με σκοτώσει..τι μπορεί να περίμενε..κάτι άλλο ζητάει από μένα.
Με πλησίασε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού κοιτάζοντας με..με ένα ήρεμο τρόπο που ίσως αυτό είναι που έπρεπε να με φοβίζει..Αντίθετος όμως με έκανε να νιώθω ασφαλής..Τα ματιά του δεν είχαν αυτό το σκοτεινό χρώμα που είχε όταν τα πρωτοαντίκρισα..ήταν αυτό το γαλάζιο το φωτεινό σαν αυτό της θάλασσάς..ήταν τόσο υπέροχα που σε έκαναν να θες να τα χαζεύεις συνέχεια..”Πείνας;” Με ρώτησε με ένα ήρεμο τόνο στην φωνή του κούνησα το κεφάλι μου θετικά..”Ελπίζω να τρως πίτσα” Μου είπε με ένα χαμογελάκι να σκάει κ βγήκε από το δωμάτιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φάει όλη μέρα και είχα αρχίσει να πεινάω αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να φάω με όλα αυτά. Δεν ξέρω πως έμπλεξα έτσι..Μετα από λίγο επέστρεψε και μου πρόσφερε 4 κομμάτια πίτσα..Λες και με ήξερε..Είχε πάρει την αγαπημένη μου..Γύρισα και τον κοίταξα με μια απορία και μου χαμογέλασε...Τι φάση;;Άρχισα να τρώω σιγά σιγά και συνειδητοποίησα ότι τόση ωρα με κοιτούσε..Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω καλά με όλο αυτό η αν πρέπει να φρικάρω που βρίσκομαι με ένα άγνωστο σε ένα άγνωστο χώρο χωρίς την θέληση μου..
‘'Νομίζω πρέπει να πούμε κάποια πράγματα..”Μου είπε με σοβαρό ύφος
“Που βρίσκομαι” Του απάντησα χωρίς δισταγμό αφού πλέον με έκανε να μην τον φοβάμαι
“Εγώ κάνω τις ερωτήσεις τώρα” Μου είπε ψυχρά αλλά προσπάθησε να αποφύγει το βλέμμα μου
“Δεν ξέρω ποιος είσαι κ τι μπορεί να θες από μένα ”του απάντησα με χαμηλή κ φοβισμένη φωνή
  Στο άκουσμα αυτών τον λέξεων γύρισε και με κοίταξε με ένα ανεξήγητο βλέμμα..Δεν μπορούσα να διακρίνω αν αυτό το βλέμμα ήταν βλέμμα θυμού η αν ήταν βλέμμα απελπισίας
“Πως βρέθηκες εχθές στο συγκεκριμένο στενό;” Με ρώτησε πάλι γυρνώντας το βλέμμα του αλλού αυτή την φορά.
“Εγώ απλά..Πήγα να βρω ένα μίνι μαρκετ μέχρι να έρθουν οι φίλες μου.. Το ξέχασα τελείως θα έχουν πεθάνει όλοι από την αγωνιά θα με ψάχνουν..” Είπα με πανικό καθώς όλη μέρα που ήμουν εδώ δεν το είχα σκεφτεί καθόλου..
Εκείνος με κοιτούσε ξανά με αυτό το ανέκφραστο βλέμμα..Σηκώθηκε με πλησίασε μου πρόσφερε το κινητό και βγαίνοντας από το δωμάτιο μου διευκρίνισε ότι έχω να κάνω όσα τηλεφωνήματα θέλω σε 10 λεπτά. Τι δικαιολογία να βρω να πω από τόσες ώρες εξαφανισμένη..Αποφάσισα για να βγω από την δύσκολη θέση να στείλω μήνυμα στους γονείς μου λέγοντας τους ότι έχω κλειστεί σπίτι και είμαι καλά και να πάρω τηλ μόνο τα κορίτσια..
“Πραγματικα πες μου μονο ότι εισαι καλα ”Ακουστηκε από το ακουστικό ή ανήσυχη φωνή της Λίζας.
‘’ Λίζα ηρέμησε.. Καλά είμαι απλά ήθελα λίγο χρόνο μόνη μου θα σε πάρω όταν μπορέσω να σου εξηγήσω απλά σε πήρα για να ξερεις ότι είμαι καλα.. ‘’της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα για να μη καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει
‘’Δεν γίνεται Evelyn πρέπει να μου…’’
‘’Λίζα αλήθεια δε μπορώ να συζητήσω κστι τώρα.. Σε κλείνω να κάνω ένα μπάνιο θα σου εξηγήσω μόλις μπορέσω στο υπόσχομαι..’’της είπα πάλι με ήρεμη φωνή και της το έκλεισα πριν καν προλάβει να φέρει αντίρρηση..
Με την άκρη του ματιού μου παρατηρησα τον άγνωστο τύπο να είναι ακουμπισμενος στην πόρτα και να με πάρατηρει
‘’Αλήθεια πόσο θα τρεβηξει όλο αυτό.. Πες μου τι θες από μένα δε μπορείς να με κρατάς εδώ για πάντα ‘’Είπα με πλέον ένα φανερό εκνευρισμό.
‘’Ηρέμησε πριγκίπισσα.. Δεν σου πάει να θυμώνεις..’’Μου ειπε ειρωνικά πλησιάζοντας με..
‘’ Απλά θέλω να βεβαιωθώ ότι δεν θα μιλήσεις για ότι είδες σε εκείνο το στενό ‘’Μου ειπε με ένα βλέμμα ψυχρο.
“Δεν είδα κάτι είδα εσένα και ένα φίλο σου να μαλώνετε με ένα άλλο τύπο δεν ξέρω καν το γιατί..μετα πήγα να φύγω και απλά παραπάτησα” Ειπα με ήρεμη και σταθερή φωνή για να μη καταλάβει ότι κάτι κρύβω..Εκείνος με κοίταξε και Εξέταζε το βλέμμα μου..είχε κολλήσει και ήταν σκεφτικός
‘’Τότε νομίζω μπορώ να σε γυρίσω σπίτι αλλά αν μιλήσεις ξέρεις..”Μου είπε με σοβαρό ύφος..Ήταν πιο εύκολο από ότι νόμιζα..Μήπως σκαρώνει κάτι; Μήπως να μην τον εμπιστευτώ να με γυρίσει εκείνος;