CHAPTER 22: Papel

517 14 0

ni moilk_sheyk

ni moilk_sheyk

Verlo Gold POV

2 messages

Unknown Number:
Wag kang mang damay ng police daddy~ O baka gusto mong maabutang may malaking hiwa na sa lieg si Deyline. Xoxo,, 😉

Unknown Number:
Gusto ko ikaw lang makikita ko okay?
Xoxo,,

Nanginig ako sa galit at nabato ko ang cellphone ko.

"Verlo-" Napatayo ang mga kaibigan ni Deyline.

Nandito silang lahat dagil nag pa-plano na kami kung ano ang gagawin namin bukas.

"Mahahanap rin natin si Deyline, Verlo." Sabi ni Alecis. "Mahirap lang talaga hanapin kung ano ang location nila." Tuminggin ako kay Alecis. "Wala kasing signal doon sa location nila Hailey." Sabi nito at napaupo ko. Napahawak nalang ako sa ulo ko at huminga ng malalim. "Ano ba ang tinext ng higad na iyan Verlo?" Tanong saakin ni Keziah. "Bawal daw akong mang damay ng pulis. Pag nang damay ako ng pulis, mamamatay si Deyline." Sabi ko, at napapikit ako. "Ano ba ang problema ng babaeng iyan at parang wala ng utak." Napaupo si Keziah. "I-try lang natin ng i-try hanggang sa ma-locate rin natin sila." Sabi ni Jewel. "Baka bad timing labg tayo kanina." Dagdag nito.
"Hindi tayo titigil hanggang sa hindi natin mahanap si Deyline." Napatinggin sila saakin. "Ako na mismo ang papatay sa babaeng iyon."

Tumayo ako at kumuha ng whiskey.

"May gagawin lang ako sa kwarto ko. Tawagin niyo lang ako kapag may problema or kapag nahanap niyo na si Deyline." Umakyat na ako at pumasok sa kwarto ko.

Kinuha ko ang luma kong cellphone at ang luma kong sim card.

Tinawagan ko ang babaeng hiningan ko ng tulong.

"Hello?" Sabi nito sa kabilang linya.

"Tita Ellise." Sabi ko. "Oh, Verlo. Ginagamit mo pa pala ang luma mong sim card?" Tanong nito. "Ngayon ko lang ulit nagamit." Sabi ko. "Ano ang problema?" Tanong nito. "Si Deyline. Kinuha siya ni Hailey." Sabi ko. "Hmm. I see." Mukhang nakahanda na si tita Ellise, dahil alam niyang mangyayari itong araw na ito. "Don't worry. Nakahanda naman na talaga ako pati ang mga tauhan ko. Ako na ang bahala sa lahat. After 5-10 minutes, ibibigay ko sayo ang location nila." Sabi nito. "Mamayang madaling araw ihahanda na namin ang mga baril na gagamitin natin bukas. Mag pahinga ka muna at ng mga kasama mo diyan sa bahay mo." Sabi nito. "Sige po tita." Sabi ko naman. "Bukas, mag handa kayo. Pupunta ako diyan mamayang madaling araw. Sasabihin ko lahat ng plano ko sainyo." Sabi nito.

Binaba na niya ang tawag.

Bumaba muna ako para sabihin sa mga kaibigan ni Deyline na mag pahinga muna.

"Oh, Verlo. May nahanap ka na ba?" Tanong saakin ni Sophia. "Wala pa, pero may plano na ako." Umupo ako sa harap nila. "Mamayang madaling araw pupunta dito ang tita ko. Siya ang bahala sa mga armas na gagamitin nila at gagamitin ko bukas." Tumango sila. "Sa ngayon. Mag pahinga muna kayo. Merong mga guests room sa second floor. Mag pahinga muna tayo." Tumango sila at pumunta ako sa office ko dito sa bahay.

Napa-upo nalang ako sa office chair ko at napahawak sa ulo.

Ano ba ang problema at bakit nangyayari saatin ito Deyline?

Hindi mo pa ako nakikitang ngumingiti. Hindi ko pa nahahawakan ang mukha mo.

Please. Please Lord. I'm begging you. Please save her. Please, you can take my life, but not hers. I will do anything, anything Lord. Just to save her.

Promise Deyline. Kahit anong mangyari.

Mamatay man ako, mawalan man ako ng isang paa o ng isang braso. Ililigtas kita dahil ikaw ang gamot ko.

Napapikit ako at hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

"Alam mo minsan, napapaisip nalang ako na. Parang gusto ko ng samahan si papa sa langit." Tuminggin ako sakaniya habang nakatinggin naman siya sa palubog na araw. "Kasi, everytime na nasasaktan ako, nag kakasakit ako. Hindi ko na kailangan mag patinggin sa doctor. Kasi siya na ang gamot ko." Uminom ito ng tubig at ngumiti. "Ngayon na iniwan na niya ako. Feeling ko useless na itong buhay na pinahiram saakin ng Diyos." Tuminggin ito saakin. "Pero sinabi niya saakin na. Kahit anong mangyari, wag na wag kong sasayangin ang buhay na meron ako. Kasi hindi nabibili o nabebenta ang buhay. Dahil hinding hindi ito matutumbasan ng pera." Sabi nito habang nakatinggin saakin at ngumiti siya. "In short. Dapat mahalin ko ang sarili ko. Kasi sa huli. Sarili ko nalang ang meron ako." Sabi nito at tuminggin ulit sa papalubog na araw. "Kaya mahalin natin ang sarili natin. Kasi para tayong papel. Kapag nabasa. Masisira. Kapag iningatan, pinahalagahan at minahal. Buong buo parin tayo sa huli." Ngumiti ito saakin.

Tama. Kaya minahal kita. Dahil ikaw ang papel ko.

Iingatan, papahalagahan at mamahalin.

Last 3 chapters will be published tommorow, at 6 pm.

I will also gonna publish a Special Chapter, Christmas edition in this story and to my other story. Hiding His Son. On December 25, at exact 12 midnight.

Abangan!