I'm Tired (Brave girls series#2)

IT28

Doubt

"Ayos ka lang ba, Apo?" rinig kong tanong ni Papo matapos niyang ilapag ang kalulutong ulam sa lamesa. Its another morning.

With me bothered by those voice record. Hindi ko na nasagot si Papo sa tanong niya.

"May problema ba?"

Doon ako natauhan, nakabalik na siya sa harap ko. "Wala po," I answered, started to serve myseld. "May iniisip lang."

Hindi siya sumagot. Kaya napatingin ako sa kanya. I see her eyes. Doubting my answer. Halata ba? Napangiti tuloy ako ng mapait.

"Wala iyon Po," I wave my hand like it's nothing to worry. "Hayaan niyo na, ako na bahala doon." I give her a bright smile. To help grift away the unsatisfy feeling of her for me.

Wala siyang nagawa kung hindi ang sumang ayon sa akin. Tahimik siyang umupo sa harap ko.

Bagama't may alinlangan. Hindi na siya nag tanong pa.

Napakagat tuloy ako ng labi. I should tell her? She already warned me. And now, its my decision to do so, right?

Hindi siya nagkulang sa pagpapaalala. Ang inaalala niya lang ang sarili ko. Those things I never experience before. I feel guilt because this all for me.

Bago pa niya muling maramdaman ang pagkalungkot ko. Pinagpatuloy ko ang pagkain. May trabaho pa pala ako.

"Alis na po ako." Paalam ko matapos makuha lahat ng dapat kung dalhin. Lumabas ako sa bahay, napahinto sa may labas ng gate. Tinanaw kung saan siya madalas mag park.

"Bakit ka pa umasa," I murmur. "Tsk...ayan na ang sinasabi ni Liam." Saka natigilan sa sinabi ko.

Hay, makapasok na nga...

After that arguing with her self. She continue walking outside to their street. Dozen of people, a long line welcome her for the jeep where it stop for unloading and loading area.

Its still 7 o'clock in the morning and yet many people waiting for another jeep. Like other she waited to. With being absent minded on her surrounding.

Her face look pensive. Until she arrive at the Cafe where her work.

"Hoy," I feel someone point my shoulder. It's Jules. "Seem your distract." Napatitig lang ako sa kanya. Kalalabas ko lang ng C.R pagkatapos magpalit ng damit.

Nagdadalawang isip kung sasabihin sa kanya iyon. Pero...

"Its nothing."

I answer him, and walk away. Inayos ko ang gamit ko sa locker. I feel his presence at my back. Sinundan niya ako.

Like what I am expecting. Mararamdaman niyang may mali sa akin. Pero hindi naman niya ako pipilitin.

"Look," I turn to face him. "I'm okay," I immediately tell him. Without him asking me something. Alam kong magtatanong ito kung okay lang ba ako.

Napabuntong hininga lang siya saka tumango. Niyaya na niya akong sabay kaming pumasok sa loob.

Medyo matao ngayon. Friday na pala. May two weeks pa kami bago magpasukan. Kaya marami rami pa ang customer.

Tinanggal ko muna iyon sa isipan ko. At nag-focus sa pagtatrabaho. Hindi naging madali pero kailangan. Baka makasira ako ng gamit sa pagkalutang ko.