Once in a blue moon by Vivianna Dark

Κεφάλαιο 2 Η Μεγαλύτερη Αρετή

Μέσα στους αιώνες οι θρύλοι για τον βασιλιά Στέφανο και τη σύζυγό του Αριάνα ακούγονταν όλο και πιο σπάνια. Και παρόλο που διοικούσαν το βασίλειό τους με αγάπη καλοσύνη και δικαιοσύνη, οι ιστορίες τους στο τέλος χάθηκαν. Κανείς δεν ήξερε πια τα ονόματά και τα κατορθώματά τους. Και από όλα τα χρόνια που βασίλεψαν άξια μόνο μία μικρή ιστορία κατάφερε να επιβιώσει...μία ιστορία μικρή, που ο κόσμος την ψιθύριζε τα βράδια πριν ξαπλώσουν τα παιδιά να κοιμηθούν ,μία ιστορία που ξεκινούσε κάπως έτσι:
Όταν ο βασιλιάς Στέφανος ήταν ακόμα μόνο ένα μικρό πριγκιπόπουλο ξέσπασε η πιο τρομακτική καταιγίδα που είχε δει το βασίλειο μέχρι τώρα. Όλο το κάστρο φώτιζε στις αστραπές και τα τζάκια στα δωμάτια έκαιγαν ασταμάτητα. Μέσα στην αγριά εκείνη νύχτα, δυνατοί χτύποι ακούστηκαν στην πόρτα πύργου. Ένας υπηρέτης άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε έναν γερό ζητιάνο. Ήταν μούσκεμα ως το κόκαλο και στα ρυτιδιασμένα μάτια του ήταν ζωγραφισμένη η κούραση και η ταλαιπωρία.
"Παρακαλώ, μπορώ να περάσω τη νύχτα μου εδώ? Είμαι γέρος και πολύ φοβάμαι πως αν κρυολογήσω άλλη μια φορά, θα γνωρίσω άδοξα το τέλος μου"
Ο υπηρέτης τον λυπήθηκε μα χωρίς την έγκριση από τον βασιλιά δεν μπορούσε να τον αφήσει να περάσει το κατώφλι.
Ρώτησε λοιπόν τον βασιλιά, ο οποίος ήταν ένας σκληρός και άκαρδος άντρας, μα εκείνος απάντησε πως δεν θα δεχόταν κανέναν στον πύργο του.
"Δεν θέλω ξένους στο κάστρο μου, να τον διώξεις και να του πεις να μην ξαναέρθει εδώ αν θέλει το κεφάλι του κολλημένο στους ώμους του".
Έτσι ο υπηρέτης έκανε όπως τον πρόσταξαν.
Τότε όμως ο γέρος ζητιάνος μεταμορφώθηκε σε μια πανέμορφη γυναίκα με λαμπερά ρούχα και ένα υπέροχο στέμμα στα μακριά κατακόκκινα μαλλιά της.
"Δώσε αυτό το δώρο στον άρχοντα του πύργου"
είπε η γυναίκα δίνοντας το ολόχρυσο στέμμα της στον υπηρέτη και με τη λάμψη ενός κεραυνού χάθηκε στη νύχτα!
Όταν το επόμενο πρωινό ο υπηρέτης έδωσε το στέμμα στον βασιλιά, εκείνος γέλασε δυνατά και από την αλαζονεία του το φόρεσε περήφανος.
Όμως μόλις το χρυσό ακούμπησε το κεφάλι του το δέρμα του άρχισε να αλλάζει, να γίνετε σκληρό σαν ατσάλι και πράσινο σαν το χρώμα των δέντρων που περικύκλωναν το κάστρο... Τα μάτια του έγιναν κίτρινα και το πρόσωπο του άρχισε να μακραίνει.... Η όμορφη γυναίκα τον είχε μεταμορφώσει σε δράκο!
Η σύζυγος του βασιλιά όταν είδε τι συνέβη, ντροπιασμένη και λυπημένη πέρα από κάθε φαντασία, τον έκλεισε στο πιο βαθύ μπουντρούμι του κάστρου και ορκίστηκε ότι θα κρατήσει μυστικό για πάντα όλα όσα έγιναν.
Στο μεταξύ ο πρίγκιπας Στέφανος τα είχε δει όλα και κατάλαβε ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες, ακόμα και αν είσαι σπουδαίος και τρανός βασιλιάς...
Χρόνια αργότερα, όταν ο πρίγκιπας Στέφανος έγινε βασιλιάς, ένας από τους φρουρούς έπιασε μέσα στο παλάτι έναν κλέφτη.
Τον έφερε μπροστά στον βασιλιά και του  απήγγειλε τις κατηγορίες. Ο κλέφτης κοίταξε το βασιλιά Στέφανο στα μάτια και του ζήτησε συγχώρεση.
"Άρχοντά μου, δεν ήθελα να κλέψω, μα η ανάγκη να θρέψω την οικογένεια μου με έφερε εδώ. Δείξε μου έλεος και εγώ θα κάνω για εσένα να βγει αληθινή η πιο βαθιά σου επιθυμία"
Ο Στέφανος βλέποντας τον κλέφτη να παρακαλά για συγχώρεση, κοίταξε στον ουρανό. Μια μεγάλη καταιγίδα ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. Μια καταιγίδα που τον γύριζε πίσω στα χρόνια που ήταν παιδί... Θυμήθηκε τον άκαρδο πατέρα του και τι έπαθε εκείνος που δεν έδειχνε έλεος σε κανέναν και δέχτηκε την συγνώμη του κλέφτη.
Εκείνος τότε έβγαλε την μεταμφίεση του και όλοι είδαν την πανέμορφη γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά που τόσα χρόνια πριν βρέθηκε πάλι στη πόρτα του κάστρου, τη γυναίκα που έδωσε το στέμμα στον πατέρα του. Μόνο που αυτή τη φορά έβγαλε από την τσέπη της ένα ολόχρυσο κλειδί.
"Η καλοσύνη σου βασιλιά Στέφανε μπορεί να γιατρέψει ακόμα και τις πιο παλιές πληγές.... Πάρε αυτό το κλειδί και ελευθέρωσε τον πατέρα σου, θα τον βρεις στο βαθύτερο κελί του παλατιού".
Όταν όμως η γυναίκα προσπάθησε να φύγει ο φρουρός που δεν συμφωνούσε με το βασιλιά προσπάθησε να την κυνηγήσει. Μα εκείνη με ένα βλέμμα της και μόνο τον μετέτρεψε σε πέτρινο άγαλμα και μετά χάθηκε σε μια δέσμη απαλούς φωτός.
Ο βασιλιάς Στέφανος απελευθέρωσε τον γέρο πλέον πατέρα του που είχε πια την ανθρώπινη μορφή του και έβαλε το άγαλμα του φρουρού απέναντι από τον βασιλικό θρόνο στη μεγάλη αίθουσα, για να θυμάται πάντα ότι η συγχώρεση και καλοσύνη στους συνανθρώπους μας είναι η μεγαλύτερη αρετή!