Τα καλύτερα χειρότερα Χριστούγεννα

Μέρος 1ο

Η ζεστή λάμψη της φωτιάς τρεμοπαίζει στο πρόσωπο της Στέλλα. Τα αμυγδαλωτά της μάτια έχουν γίνει δυο σχισμές και κρατάει το στομάχι της, το γέλιο της πνίγεται από τα σκασίματα των ξύλων. Τώρα -στο κιτρινωπό ημίφως, με τις χριστουγεννιάτικες πιτζάμες της και τα μάγουλά της κόκκινα σα το κρασί στο κολονάτο ποτήρι που κρέμεται ανάμεσα στα δάχτυλά της- είναι το πιο όμορφο κορίτσι που έχω δει.

Το γλυκόπικρο άρωμα της πουτίγκας πλανιέται στο σαλόνι όσο κάποιος γιορτινός δίσκος γυρίζει στο πικάπ, τα τζάμια έχουν θολώσει από το κρύο. Στα πλατινένια μαλλιά της μαμάς μου ανακλούν τα πολύχρωμα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν στο έλατο πίσω της. Γυρνά σελίδα στο ετοιμόρροπο φωτοάλμπουμ κι οι γραμμές στο μέτωπό της ζαρώνουν. «Για δείτε εδώ μια μούμια!» φωνάζει και χτυπάει με το δάχτυλό της τον οχτάχρονο Μαξ που τυλίχθηκε με τέσσερα ρολά χαρτί υγείας για το Χάλογουιν του 2008.

Ορμάω να της το αρπάξω απ' τα χέρια, αλλά ο Τάιλερ είναι πιο γρήγορος. «Πόσο κωλόχαρτο χάλασες ρε!» ο μαλάκας με κοροϊδεύει και γελάνε κι οι τρεις τους. Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο, σε λίγο ξημερώνουν Χριστούγεννα.

Είμαι ευτυχισμένος.

21:03

Παραμονή Χριστουγέννων.

Πρέπει να είμαι μαζοχιστής. Πρέπει να γουστάρω να βασανίζω τον εαυτό μου, δεν εξηγείται αλλιώς. Κι όμως κρατάω τα μάτια μου κλειστά με πείσμα. Θέλω να μείνω εκεί μέσα, εκεί που υπάρχει μόνο ζέστη, εμπιστοσύνη και χριστουγεννιάτικη πουτίγκα. Και η Στέλλα.

Όταν νιώθω μια σουβλιά στα αριστερά μου πλευρά όμως, ο εγκέφαλός μου με προδίδει -όπως όλοι άλλοι σήμερα φαίνεται- κι οι αισθήσεις μου ξυπνούν απρόθυμα.

Γαμώτο, έχει ψόφο.

Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου. Ούτε τα χέρια μου.

Τι σκατά βρωμάει έτσι;

Ο εμετός μου. Ο εμετός μου στο χιόνι. Το μισό μου πρόσωπο είναι βυθισμένο στο χιόνι.

Η σουβλιά ξαναχτυπά και μουγκρίζω σαν ζώο. Τα βλέφαρά μου ξαφνικά ζυγίζουν δέκα κιλά το καθένα και το να βλεφαρίσω φαντάζει πιο δύσκολο από δέκα γύρους στο γήπεδο με τον προπονητή Τζόνσον να ουρλιάζει πως η γριά του τρέχει πιο γρήγορα.

Η εικόνα μπροστά μου ξεθολώνει - ένα ζευγάρι μαύρες δερμάτινες μπότες τυλιγμένες με αλυσίδες βουλιάζουν στο παχουλό χιόνι. Σηκώνω το κεφάλι μου - φαρδιά καρό πιτζάμα, πράσινο φουσκωτό μπουφάν και μαύρο κασκόλ.