Medusa | TK

7

Taehyung gözlerini bayıldığı yerde açarken bedeni kasıldı. Kimse bakmamıştı ona, kriz geçirdiğini görenler bile görmezden gelmişti. Sahi bu neden Taehyung'u bu kadar üzmüştü ki? Bir katildi o, hak ettiği buydu. 133 insanı öldüren bir seri katildi.

Elleri yine titremeye başladığında yavaşça yerinden kalktı ve sürüklenerek yatağa girdi. Bugün yağmur yağıyordu. Artık korkuyordu yağmurdan, yağmur ona o günü hatırlatıyordu. Başkalarına bereket versindi yağmur, o gün öldürülüşüne şahit olmuştu çünkü artık içinde hiçbir şey filizlenemezdi. Artık yağmur bile masum değildi. 

Taehyung aklında dolaşan görüntülerle gözlerini açık tutmaya çalışıyor ve sızlanıyordu. Acı iniltiler bırakıyor, hıçkırmaktan tahriş olmuş boğazına rağmen hıçkırmaya devam ediyordu. Gözleri artık çektiği işkenceye dayanamayıp kapanmaya başladıysa da Taehyung kapatmamakta ısrar ediyordu. Kapatırsa o günü görecekti, biliyordu. 

O an tek isteği Jungkooktu belki de, annesini görmesi imkansızdı artık. Tek çaresiydi Jungkook. Peki o neredeydi şimdi? Taehyung her gök gürültüsünde bir hıçkırık daha koparıyor, daha da üşüyordu. En sonunda soğuk esintiye kendini teslim ettiğinde bilinci kendiliğinden kapanmıştı.

O gün Jeon Jungkook gelmemişti. Taehyung kabul etmek istemese de biliyordu ki doktorlar ona kendisinin durumunu anlatmıştı Jungkook Taehyung'un kriz geçirdiğini biliyordu. Ama gelmemişti. Tek arkadaşım dediği, içten içe hoşlandığı çocuğun kendi kendisini parçalayacak duruma geldiğini bildiği halde gitmemişti.

-

Bu bölüm kısa olacak ara bölüm gibi düşünebilirsiniz

Okulda atiyom slm yarramlar

~𝘰𝘱𝘩𝘦𝘭𝘪𝘢