Na een stukje lopen draaide ik me om, lindy zat op de grond met tranen in haar ogen. Ik schrok er eigenlijk best wel van, Ookal heb ik de heletijd lopen janken. Ik besloot terug te lopen en haar te troosten. Ik ging naast haar op de grond zitten en sloeg een arm om haar heen. Ze was koud, heel koud. Ze begon harder te huilen en ik drukte haar stevig tegen me aan, mij raak je niet kwijt fluisterde ik. Ze begon weer zagtjes te huilen, Toch vroeg ik me af waarom, ik keek haar aan, Ze was bleek en had hele rode ogen, het begon steeds harder te waaien. Ik gaf haar een knuffel en vroeg, Wat is er aan de hand? Waarom huil je zo? Ze veegde har tranen weg en zei, Ik weet niet waar Stijn is en ik kan hem niet berijken. Ik heb geen idee waar we zijn. En ik wil terug naar huis en naar Stijn. Ik knikte en stond op, Dat gebeurt zeker maar ik weet niet wanneer zei ik..
