Gün Batımı

1. Bölüm

  Köyün yolunda arkadaşım Zeynep ile yürüyordum. Annem küçük kardeşim Ahmet'ten haber yollamış, elimde ekmek tahtasıyla annemin yanına gidiyorum. Bugün ekmek yapma günüydü. Bahçe kapısını açmadan Zeynep "Gül ben bugün Mehmetle gündoğdu tarlasında buluşacağım. Bana yardım eder misin? Annemden bir bahane bulup çıkarız. Şimdi benim tek gitmeme izin vermez o"

Zeynep'in nişanlısı Mehmetti. Birbirlerini seviyorlardı. Yine benim başıma kaldı bunlar off.

"Ah Zeynep bak sizin yüzünüzden bir gün benim başım yanacak göreceksin." Zeynep "Hiç bir şey olmaz bak 2 dakika hemen o kadar lütfen" En son da dayanamadım tamam dedim ve onun sevinerek kapıyı açmasını izledim.

İçeri girdiğimizde annem söylenmeye başladı 'nerede kaldınız siz? Hani oldu ben size haber yollayalı' annemin kulağına yaklaştım ve ' anne zeyneple lafa daldık kusura bakma' annemde 'hadi hadi oyalanmayın çok iş var birazdan köyün kadınlarda gelecek. Usturuplu durun. Sinir etmeyin beni. Kırarım bacaklarınızı.' Zeyneple sessizce kıkırdadık.

Ben yere bezleri sererken bahçe kapısı açıldı ve kadınlarda gülüş cümbüş içeri gelmeye başladı. Ekmek günleri çok kalabalık ve birazda eğlenceli geçerdi. Selamlaşıp oturduk. Annemin öğrettiği gibi yapmaya ekmek yapmaya başladı.

Emel teyze de beni izlerken "Kız maşallah ne güzel yapıyorsun. Hani kısmetin filan yokmu yaşınıza geldi evlenin barklanın" Emel teyze böyle söyleyince gerildim. Çünkü bizim köyde kızlar okumadığı için erken evlendirilirdi. Ben de daha küçüktüm 18 yaşındaydım. Evlenmek istemiyordum.

Liseyi bir şekilde açıktan okumuştum ve bu yıl üniversite sınavlarına girmekti amacım. Annemde evlenmemi pek istemezdi. Çünkü kendisi 16 yaşında evlendiği için gençliğini yaşayamamış. Çok geçmeden Emel teyzeye cevap verdim. "Yok emel teyze ben daha evlenmeyi düşünmüyorum. Zamanı var o işlerin." Ben böyle söyliyince Zeynep'in annesi Hanife teyzenin bir yüzü düştü. Çok üstünde durmayıp işimi yapmaya başladım.

Birden baldırım da bir acı hissettim tam çığlık atacaktım ki zor tuttum kendimi. Bu deli arkadaşımla ne yapacağım hiç bilmiyorum. Yavaş ve sinirli bir şekilde kafamı Zeynep'e çevirdim."Kızın kaş göz yapmaktan suratı komik bir hal almıştı.Sessizce fısıldamaya başladım." Kızım delirdinmi ne yapıyorsun etimi kopardın" Zeynep " Gül gitmemiz lazım vakit geldi." Tamam dedim ve su getirmek bahanesiyle çıktık.

İleride başıma ne geleceğini bilseydim yine Zeynep'e yardım edermiydim orası muamma..                         _______________________________________

Eveet arkadaşlar ilk hikayem düzenli bölüm atacağım. lütfen destek ve fikirlerinizi esirgemeyin.

Oylamayı unutmayınn😉😊