Sabah yine okulların tatil olmasına rağmen o gıcık , iğrenç , iç daraltan alarmın sesiyle uyandım. Durun anlatmaya başlamadan önce az da olsa kendimi tanıtayım. Benim adım Ada. 18 yaşında stajyer bir gencim. İşim insanlara yardım edip onlara gerekli müdahaleleri yapmak. Kısaca söylemek gerekirse acil tıp teknisyeniyim. Herneyse dönelim konumuza. Hayatımdan hic memnun değilim sanki herşey bana karşıymışta herşey üstüme geliyormuş gibi hissediyorum ama bi şekilde mutluyum işte. Bugün her zaman olduğu gibi formamı giyip evden çıktım. Kulaklığımı da takıp istasyona doğru yol aldım. Gittiğimde öğlene kadar vaka çıkmadı. Biraz geçti veya geçmedi komuta hemen vaka bildirdi. Biz hemen yola çıktık. Tabi her stajyerde olduğu gibi bende arkaya oturdum. Bunu hiç ama hiç sevmiyoruuum. Çok hızlı bir şekilde olay yerine gittik Allahtan çok önemli birseyi yokmuş. Müdahale edip hastaneye naklini yaptık. Tam istasyona dönecekken komuta yeniden bir vaka bildirdi. Bu vaka gerçekten çok önemliydi. Çok iyi hatırlıyorum 2-3 dakika içerisinde olay yerine vardık. Eldivenlerimi giymiş hazır bir şekilde bekliyordum zaten. Ambulanstan çıkar çıkmaz kanımı donduran o görüntüyle karşılaştım.. Ortalık sanki mahşer yeri gibiydi. Hiçbirşey göremez oldum direk gözüm yerde kanlar içerisinde yatan sol göğsünden vurulmuş bir gence takıldı. O yaşamalıydı. Bu kadar genç hayata veda edemezdi. Sevdiklerini yarı yolda bırakamazdı. Yani ne biliyim bu o kadar kolay değildi , olamazdı...
Hemen müdahaleye başladık bir yandanda ambulansın içerisine taşıdık. O kadar çok ses vardı ki kulağım hiçbirini ayırt edemiyordu. Kameralar , bağırışlar , yakarışlar , acı , umut hepsi bir aradaydı. Hangi insan oğlu böyle birşeyi yapabilirdi ki. İnsan canına kıymak bu kadar mı kolaydı.
O an birşey oldu içimde. Gerçekten tanımlayamadığım değişik birşey. Söylesem kimse anlamazdı ki beni..
Müdahalemize devam ederek hastayı hastaneye götürdük. Neredeyse hastanedeki bütün doktorlar o genç için seferber olmuştu. Ellerinden gelen herşeyi yaptılar ama o genç kurtarılamadı. Geride gözü yaşlı bir aile ve devam eden bir hayat vardı. Asıl hikâye şimdi başlıyordu...
