[ON HOLD] Whatever It Takes | ✍︎

𝐁𝐨𝐲𝐬 𝐍𝐢𝐠𝐡𝐭

•••

Onder het mom "meer vrije tijd maken", wat mede dankzij Kelsey én mijn griep van pasgeleden in gang is gezet, sta ik nu in de lift die me naar de bovenste verdieping van het magistrale appartementencomplex brengt.

Bestemming: het penthouse van Easton.

Op deze vrijdagavond waarop we beiden vrij zijn — een zeer zeldzame gebeurtenis kan ik je vertellen —, hadden we besloten om een film avondje te doen. Iets dat we al in geen maanden meer hebben gedaan.

Ik sta er bijna van te stuiteren, zoveel zin heb ik erin. Het voelt alsof ik een klein kind ben met alle enthousiasme die nu door me heen giert.

Het kus-debacle van een paar nachten geleden, heb ik van me af kunnen zetten. Helemaal omdat Easton het geen enkele keer heeft opgebracht, dus ik denk dat het veilig is om te zeggen dat hij niet eens weet wat hij heeft gedaan in zijn slaap. Of misschien is het wel nooit gebeurd en was ik aan het ijlen van de griep.

Niet dat dat iets goeds is... om zoveel redenen.

Het is beter zo. Het zou onze vriendschap kunnen veranderen, verpesten zelfs. En dat is het laatste wat ik wil. Daarvoor hou ik teveel van hem — als een vriend, en niks meer dan dat.

De liftdeuren schuiven open en brengen me in de grote open keuken van het penthouse. Ik zet mijn handtas op het aanrecht neer en loop meteen door naar de gigantische zitkamer.

Waar Easton al deze ruimte voor nodig heeft, is me nog altijd een raadsel. Hij is immers maar alleen, zeker nu het uit is met Estelle. Al hebben die twee na mijn weten nooit samengewoond.

Nog voordat ik de hoek omsla, roep ik al: 'Oké, je beste vriendin is hier dus je kunt weer rustig adem halen. Welke film–'

Ik kom abrupt tot een stop als ik zie dat Easton niet alleen is. Zes paar ogen kijken me aan. Alle zes mannelijk. Alle zes even knap.

Holy hell, waar ben ik nu weer in beland?

'O, eh, hallo,' zeg ik onbenullig.

Heb ik de tijd soms verkeerd? Of zelfs de dag?

'Hallo, schoonheid,' zegt degene met het donkerste haar en de breedste grijns.

Met een schuine blik kijk ik de man van zojuist aan voordat ik mijn ogen op Easton richt. 'Eh, East... ik dacht dat we een film gingen kijken.'

Hij lijkt niet verbaast om me te zien, afgaande op het bijna teleurgestelde hoofdschudden van hem.

'Wanneer leer je nou eens om je berichtjes te lezen?' grinnikt hij.

Ik haal mijn telefoon uit de kontzak van mijn jeans en zie inderdaad een berichtje van hem dat de jongens hem hebben overvallen met een pokeravond.

'Oeps. Sorry dat ik heb gestoord. Let maar niet op mij, ik kan mijn weg wel naar buiten vinden.'

Hopelijk is de lichte teleurstelling die ik voel niet in mijn stem te horen of van mijn gezicht af te lezen. Ik had zo uitgekeken naar deze avond, maar wederom is er weer iets tussen gekomen.

Easton houdt zijn hand op. 'Jij bent hier net zo welkom als de anderen, dus blijf.'

'Nee, nee,' zeg ik snel en struikel bijna als ik achteruit naar de keuken probeer te lopen. Mijn wangen worden rood door mijn klungeligheid. 'Dit is duidelijk een mannenavond, dus ik ga.'

'Ik zou liever willen dat je bleef, schat.'

Easton kijkt de man die eerder ook al sprak geïrriteerd aan. 'Royce, kom op.'