Yıllar geçti üstünden ben yine yangın yeriyim bu şehirde. Yorgun bitkin ve hüzünlü... Ne yazlar geçirdim ben, ne yıllar geçti üstümden hepsi güzdü hepsi soğuk. Kalbime ne yaz geldi ne bahar ne sardunyalar açtı ne akasyalar. Ben kurak bir yazdım soğuk bir güz. Ben sevmekten yorulmuş bir kalp, bedeninden yorulmuş bir ruhum sadece. Çığlık atsam duyulmaz kaybolsam bulunmazdım. Onca kalabalığın arasındaydım ama yoktum. Kimin kalbi denkti benimkine kim sevmişti insanları böyle. Ben ki ah ben bir kendimi sevmemiştim ezelinden, derdim de bendim tasam da, kıran da bendim dağıtan da. Ah ben ne ahımı almıştım oysaki. Ah ben ne yükler yükledim omuzlarıma. Ben herkesi sevdim de bir bana yetmedim. Bir kendime ısınamadı içim. Şehrimin sessiz duvalarının arasına hapsettim kendimi. Kalbim sustu dilim sustu. Şimdilerde çığlık çığlığa kederlerim,kalbim duyar dilim susar. Ama benim içim hep yanar. Zaten benim içim hep yanar, sönse ah bir sönse ilk kendimi severim. İlk kendime gülerim. Mezarıma çiçek götürmem yeniden dirilirim. Ama ben sönmeyi bilmem ki yanar durur içim. Yandı durdu içim.
