He Who Heave Me Into The Dark (Novelette) - (COMPLETED)

Chapter Four

Mama immediately attended me with a glass of water. Mahinahon niyang hinagod ang aking likod. I saw again her soft side. Kita ko ang pagkabalisa ng kanyang mga kilos at takot sa kanyang mga mata.

Papa and Maria sat on the opposite chair. They also looked worried seeing me like this.

"Patawarin mo ang Mama, Dayday," saad niya habang umiiyak. "Alam kong nagkasala ako. Pasensya na! Nadala lang ako sa pera nila. Ang buong akala ko ay magiging masaya na ako dahil makakaahon na tayo sa kahirapan pero labis pala ang paghihinagpis na mararamdaman ko kapag mawalay ka sa amin,"

Hindi ko kayang magsalita o sumagot man lang kay Mama. Natulala lang ako habang inaalala ang madugong nangyari kanina.

"Alam kong galit ka kay Mama, anak. Patawarin mo ako!" Akmang luluhod na sana siya sa aking harapan ngunit pinigilan ko siya.

"Hindi mo kailangan gawin iyan, Mama. Hindi ko kayang magalit sa iyo kahit masakit sa loob ko ang naging pasya mo." mapait kong tugon. "Maari bang ako'y magpahinga muna? Lubos kasi akong napagod sa aming paglalakbay,"

Marahan silang tumango. I stood up weakly and went on my room. I locked my door at pagod kong ihiniga ang aking katawan sa aking kama. Napabuntong-hininga ako ng malalim habang nakikipagtitigan sa aming kisame. 

Tunay ngang kakaiba ang pakiramdam kapag nasa sariling bahay ka. Kahit pa man hindi malambot ang aking kama, komportable parin ako. Ibinalot ko ang aking katawan sa aking malaking kumot. Agad akong dinalaw ng antok siguro dahil sa pagod ng aking mata kakaiyak.

I was catching my breath and I felt my sweats were dripping ng mapanaginipan ko ang nangyari kanina. Those bloods keep repeating on my mind. The dead body of vampires and wolves were scattered and flashing on my mind. But later on I just felt someone held my hands and carrased my hair making me fall from deep sleep.

Pumasok na sa loob ng silid ko ang init ng araw kaya napabangon ako. Maria knocked my door calling me for breakfast.

"Ate Dayday, handa na ang hapag. Halika ka na," she cutely reprimanded.

Bumaba na ako pagkatapos kung iligpit ang aking higaan. We eated silently. Pansin ko ang pag-iba ng turing sa akin ni Mama. It was too far from the usual. She even putted my plate a rice and vegetables before I can do it. It was as if I was ill.

"Kumain ka ng marami, Dayday. Magpalakas ka!" Papa urged. Tumango ako at ngumiti.

Lubos na lamang ang pasasalamat ko ng hindi na sila nag-abalang tanungin ako kung saan ako nanggaling, kung saan ako nanatili sa mga nagdaang linggo. Ramdam ko ang pagpipigil ni Mama gayun narin si Papa.

Maria keep sticking herself beside me. I know she misses me that much.

"Maria, kumakain ang ate!" saway ni Mama. She pouted looking at me.

"Ayos lang iyon, Ma. Nangungulila rin naman ako kay Maria, medyo matagal rin kaming hindi nagkita,"nakangiti kong saad.

Tanging tunog lang ng gamit naming kutsara kapag nasasagi sa pinggan ang namayani. It seems like there is an awkward moment the time we open our mouth.

"Tao po!" A manly voice called out. My heart beat fast out of nowhere. I suddenly had the urge to stop from eating and went back on my room. Tumayo si Mama pagkatapos tinapos ang huli niyang pagkain.

Mama opened the door with a wide smile.

"Sa taas lang ako, Mama," puna ko pagkatapos iligpit ang pinagkainan. Mabilis akong umiwas ng magtama ang mga mata naming dalawa. Daza was with him, gaving me his sweetest smile.

"Ha? S-Sige," naguguluhan niyang tugon. "Pasok na muna kayo, iho."

Kumunot ang noo ko sa inasta ni Mama. Akala ko ba wala na iyon?
"Hindi ka parin ba sumusuko sa anak ko?" Napatuwid ako ng tayo ng marinig iyon.

"Wala po sa bokabolaryo ni Gaian ang sumuko Aling Nita," rinig kong sambit ni Daza.

Hindi ako dumiretso sa aking silid bagkus umupo ako sa nagsisilbing sala namin sa itaas.

"Alam kung sa tagal ng panahon mo itong ginagawa, totoo talaga ang pagmamahal mo sa aking anak." sinserong asik ni Mama. "Pero pasensya na talaga at hindi na talaga kita kayang tulungan, ayoko ko na ulit pang dagdagan ang galit ng anak ko sa akin, Gaian,"

Hindi ko maipaliwanag ang sayang nadarama ko ngayon. Ang huling mga salita ni Mama ay may malaking epekto sa akin.

Nakangiti akong tumayo mula sa aking kinauupuan at tumungo na sa aking silid. Nagdiwang sa tuwa ang aking kaloob-looban.

"Patawad kung nandito ako, pero nais ko lamang ipabatid sa iyo na hindi ako susuko!" Isang kindat at ngiti na kay tamis ang iniwan niya bago siya mawala siya bintana ng aking silid.