Roan ile Roman dolunaydan önce yola çıkmayı planmıştı. Önce kimselere görünmeden sarayın arka kapısından bahçeye çıktılar. Annesinin dediği gibi izleri takip ettiler fakat bir yerden sonra izler kayboldu. İzlerin onları getirdiği yerde bir ağaç vardı. Ağaç bi hayli değişikti. Çocuklar ise çok telaşlanmıştı. Tam dolunay çıktığı an yer yarıldı ve ağaçta yerin içine girdi. Onların yerine ise güzel bir nehir kuruldu. Nehirin kenarında tam da annelerinin tasvir ettiği mahzeni buldular. Az da olsa sevinmişlerdi ta ki arkadan gelen saray koruyucularının seslerini duyana kadar; Tam o an yer bir daha yarılıp onları da içine alarak yeniden o değişik ağaca dönüştü; Çocuklar kendilerini mahzende buldular. Göze birbirinden dolambaçlı ve karmaşık koridorlar çarpmıştı. Çocukların kafası karıştı, hangisinden gideceklerdi? Roan annesinin dediği izleri farketti ve izleri takip etmeye başladılar. İzlerin onları getirdiği son yerde bir kağıt buldular kağıdı kıvırıp açınca bir mektup olduğunu anladılar. Roman mektubu şöyle okudu;
"Buraya geldiniz ey kader mahkumları Yok edeceksiniz Arcadia'nın belasını Anneniz bu uğurda yardımcı olacak Sizin yollarınızı gözler Arcadia halkı"
Mektubu okuduktan sonra kapıya benzer bir cisim farkettiler, Roan duvarı eliyle yokladı ve kapıyı açtı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onları güzel yemeklerle donatılmış bir masa bekliyordu. Karınları da bi hayli acıkmıştı. Yemekleri bir çırpıda yediler. Uykuları gelmişti çok yorulmuşlardı. Oradaki minderlere kıvrıldılar Akıllarında iki tane soru vardı "Annemiz nerde?" ve "burası neresi?". Hepsinin cevabını zamanı gelince alacaklardı, ama yemekten midir yorgunluktan mıdır bilinmez oraya kıvrılıp uyudular.
