Hepinize merhaba, içimden bir kaç şey yazmak geldi. Ne kadar iyi olur, kötü olur bilemem. Bölümün enerjisi biraz düşük gelirse mâruz görün, lütfen. Sizi seviyoruz, öpüldünüüz💜.
******
-Almina-
İçime çektim soğukluğun o güzel hissini, o garip kokusunu. Balkonda oturup kafamı dağıtmaya çalışıyordum, küçük atıştırmalıklarımla, arkada çalan Tuğkan'ın sesiyle.
Demirliklere yasladım kafamı, uyku bastırmıştı hafiften. Umursamadan devam ettim bulutların sisli görünümlerini izlemeye. Aklıma annemin sözü gelmişti hemen, her gökyüzüne baktığımda geldiği gibi.
"Anne, ne yapıyorsun?"
"Gökyüzüne bakıyorum kızım, kendimi her an özgür hissedebilmek için. Eğer bir gün olur da için sıkışırsa gökyüzüne bak. Sabah olsun, akşam olsun, öğlen olsun farketmeden renklerini ayır. Bulutlara dokunduğunu hayal et. İşte o zaman özgür hissedeceksin."
Ben daha ne olduğunu anlamamışken ağzıma gelen tatla gülümsedim. Ağlıyordum çünkü, uzun süre sonra. Ne kadar nefret etsem de, ağlıyordum. Sonra çocuklar geldi aklıma, biraz daha ağladım. Özgür, Yağız... O kadar özledim ki hepsini, o kadar gitmek isterdim ki yanlarına.
Ve Buse... Aşık olduğum insan.
Kendimi tam kaptırmışken telefon çaldı. İrkilerek telefona doğru döndüm.
Buse görüntülü aramıştı, buluşmuşlardı demek ki. Gözümdeki yaşları silip hemen telefonu açtım, o kadar özlemişim ki.
Güler yüzlerini gördüğümde içim ısındı. Karanlıktan dolayı gözlerimi görmemişlerdi iyi ki. Çok mutlulardı, eğleniyorlardı yanlarında olmayı çok istedim. Aramızda kilometreler olmasına rağmen, fazla kafaya takmamaya çalışarak yakında buluşacağımızı hatırladım. Eh, bu özlem hep sürecek sanmıyordunuz değil mi? Sadece babamın yanına gittim diye onları unutacak değilim.
"Mina, yemek hazırla hadi."
Balkonun kapısından bana seslenen babamı görünce toparlanıp mutfağa geçtim. Sonrası da klasikti zaten, biraz yanınsa dur, gece Buse'yle sohbet et ve yatış. Son 1 aydır olduğu gibi.
******
Daha fazlası içimden gelmedi, sizi seviyorum.
