İyi bir öykü tüm düğümlerin çözülmesiyle son bulur ama gerçek hayat birçok düğümden oluşur.
Ve bazen, hikayelerde sadece tek bir av ve tek bir avcı yoktur.
Hermione, yirmi yedi sene öncesine gidip zamanda bir paradoks yarattığında, sağ kalan herkes...
İyi bir öykü tüm düğümlerin çözülmesiyle son bulur ama gerçek hayat birçok düğümden oluşur.
Ve bazen, hikayelerde sadece tek bir av ve tek bir avcı yoktur.
Başlangıç Tarihi: 19.12.2020, frostonherpillow
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.04.2021,Bu bölüm düzenlenmiştir. Haliyle, tüm satır arası yorumlar da gitmiştir:(Yeni okuyucular satır aralarına yorum yaparlarsa çok mutlu olurum.:) İyi okumalar.
Titrek bir nefes,
Karıncalanan uzuvlar, hissizleşirmişçesine,
Ve duvarların arkasında saklanan bir adam, tüm hayatı boyunca.
Az önce içtiği iksirin son damlası dudaklarında, tadı da hala damağındayken arayıcı olmanın getirdiği bir çabuklukla kendisini kimsenin göremeyeceği ama kendisinin herkesi görebileceği bir köşeye attı. Birkaç saniye önce bomboş olan malikanenin avlusu yirmi yedi sene öncesinde birkaç ayakkabının taşları dövmesiyle çıkan seslerle ve sağanak yağmurun şakırtısıyla doluydu.
"Baba,"diye mırıldandı gözlerinde inanamaz bir ifadeyle, kendisinden on on beş metre ileride durup zaten kırışıksız olan cübbesini düzelten genç bir adamı izlerken. "Gerçekten sensin."
Draco Malfoy, aynaya bakıyormuş gibi hissetti. Kalbinin ateşe tutulup da alazlandığını hissetti.
Lucius Malfoy ise onu gözetleyenin varlığını bir şekilde sezmiş gibi bir anda başını çevirip henüz bir tohum bile olmayan oğlunun az önce durduğu yere baktı. Garip, kimseyi görememişti ama nedense boş verip de yoluna devam edemedi. Asasını kolunun yeninde saklayarak ve hayalet adımlarla, bir baletin zarafetiyle yürüdü yaşlı söğüt ağacının yanına. Ani bir hareketle de asasını çekip duvarın arkasına atladı.
Söğüt ağacından, kendi gölgesinden ve yağmur damlalarından başka kimse yoktu.
Çünkü Draco Malfoy, çoktan toz olup gitmişti. Literatürdeki tabiriyle de cisimlenmişti, elbette.
"Niye buradasınız?"
"Beni buraya sen gönderdin."
Profesör Dumbledore, çalışma masasının önündeki koltukta oturan adamın yorgun bedeninde göz gezdirdi. Beyazımsı sarı saçları uzun ve karışık, suratındaki sakallar da normalde düzenli tıraşlanmasına rağmen bir süredir ihmal edilmiş gibi görünüyordu. Gri renk gözler yeniden kalkıp kendi mavi gözlerini bulduğunda, onun ızdırap içinde ve çok da yorgun olduğunu anlayabilmesi için aslında Dumbledore olmaya bile gerek yoktu.
"Ne motivasyonla?"diye sordu sakin sakin, onu konuşmaya teşvik edermişçesine ama çenesi kaskatı, yumrukları sımsıkıydı Malfoy'un.
"Bilmiyorum,"dedi Draco Malfoy, yüzünün her noktası seğirerek. "Hatırlayamıyorum. Hatırlamadığım için buradayım."
