Uçurum

Nefes-

https://www.youtube.com/watch?v=mnrMtOZBo5YSadece artık oksijenin bedenime girmesini reddettiğim için bu içimdekini bir yere kazımalıyım demiştim ve neden başkalarına ilham olamıyorum diye düşündüm, iyi okumalar..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Merhaba,

Çok kısa bir ömür geçirmiş ve önümde çok uzun yıllar, güzel insanlar, güzel işler olabilme ihtimali olsada sanırım ben oldukça tükendim.

Aldığım her nefeste bile bir tat alamıyorum ve dünya artık tamamen koca bir boşluk gibi. Elimi uzattığımda tutacak biri yanımda yok. Ağladığımda bir omuz. Anı yaratabileceğim birileri. Gönlümce harcayabileceğim para veya gönlümce gezebileceğim yerler. Sanırım bu beni tüketiyor ve yaşamımı anlamsız kılıyor.

Bir şey yapamıyorum bir şeyleri devam ettiremiyorum yediğim yemekten dahi sıkılıyorum hiçbir isteğim başarıyla sonuçlanmıyor istediğim insanlarla görüşemiyorum. İstediğim yerlere gidemiyorum.

Bir sürü yanlış yaptım ve yapmaya devam ediyorum uçurumun başındayım ve arkamı döndüğümde uçurumun beni tamamen çevrelediğini görüyorum yaptığım yanlışlar beni boğuyor ve sanki bir kutuya girmemi nefes almamı zorlaştırıyor, hiçbir şeyden tat alamıyorum elimdeki sigara bile boğazımı acıtıyor artık.

Duraksayıp düşündüm. Neden hala buradayım? Üniversite okuyorum tamam ama bitireceğim ve iyi bir yerde işe gireceğim ne malum?

İçimdeki sıkıntı geçmiyor biraz daha kabuğuma siniyorum. Kendi nefesimi kendim kesiyorum ki bunun imkânsız olmasının ispatlanması dışında bir şey yok. Dünyadaki varlığımı kendi kendime bitiriyordum.

Siz bunun psikolojisi nasıl olur hiç düşündünüz mü? Bu aman sevgilim benden ayrıldı hemen bileklerimi kesmeliyim gibi bir son değil bu tamamen ruhunuzu emmiş ve sizi tamamen karanlığa almış bir son. Karadelik gibi düşünebilirsiniz. Karadelik nasıl bütün ışığı kendi emiyorsa bende kendi kendimi emip bitiriyordum.

Bir yazı okumuştum vampir sevgilileri hayatınızdan çıkarın diye ama eğer bu vampir bensem ve kendi hayatıma dadanmışsam ne olacaktı? Kendimden yine de ayrılmam gerekiyor gibi hissediyordum.

Kendini tamamen bu dünyadan silen insanları hiç anlamamıştım. Bu düşünce her zaman beni çok korkuturdu. Ama bunu birden kendin düşünmeye başladığında tamamen bakış açın değişiyor ve başka biri oluyorsun.

Daha fazla hayatımı böyle devam ettirmek istemiyordum ve daha fazla nefes almaktan bıkmıştım. Bu olayın adını dahi ağzıma almaya korkarken gerçekleştirmek ne kadar zor diye düşündüm ama bunu düşünmem bile beni bu düşünceden alıkoymadı. Bu düşünce tamamen psikolojinizin çökmesi ve siz kendinizi bir süre durdurduğunuzda ortaya çıkıyordu.

Ünlü insanlar neden o kadar şan şöhret ve paranın ortasında kendini o derin çukura gömer diye hep düşünüyorum ama onlara gelen bir sürü kötü yorum işini beğenmemeleri sürekli dışlamaları kustukları kin. Ama bunu neden önemsiyorlardı ki? Onları seven bir sürü insan vardı destekleyen ve yaptığı işin arkasında duran bir sürü insan vardı. Neden kara deliğe girmeye bu kadar meraklılardı sadece kulak arkası etmeleri gerekiyordu.

Ben öyle yapardım. Kesinlikle her şeyi kulak arkası yapıp elimden geldiğince çabalar ve beni sevmelerini ya da hiç değilse saygılı olmalarını sağlardım. Asıl zor olan yanında kimsenin olmaması değil midir? Ne sevenin ne sevmeyenin. Tamamen yoksundur. Herkes kendi hayatına bakıyordur ve sen herkesin gözünde koca bir boşluksundur.

Senden iyi bir insan olup herkes gibi üniversiteni bitirmeni annenin bu kadar çalışmasının karşılığını vermeni ve iyi bir işe girip çalışmanı isterler. Peki ya olan hayallerim. Herkes tarafından sevilen bir ünlü olabilirdim, şarkıcı veya oyuncu, dansçı her şey olabilirdim ama neden memur olmak zorundaydım? Din? Aileye uymaz? Neden onlar üzülmesin diye kendimi üzüp yavaşça popüler olmaya başlarken bunun önünü kendi elimle kapattım. Onlar mutlu olsunlar diye peki ya benim mutluluğum? Hayallerim veya isteklerim? Bunlara ne olacaktı?