Bir kalpte asırlarca boğulacağını bile bile bazen kaçardı insan, maviden kaçış bu; ölmek ve ölmek, yaşamak ve yaşamak arasındaki zaman dilimi. & Gecelere Sığınan Gözyaşı: Sen bir katilsin. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Ellerine belki hiç kan bulaşmadı ama ruhun neden hep kan kokuyor? Gecelere Sığınan Gözyaşı: Silahı hiç t...
İnsan öleceğini bile bile yaşıyorken, bir ruhun topraklarında sonsuzluk zaman dilimi içerisinde yanacağını bile bile kırmızıya koşmak aptallık değildi. & Güneşin Işığı: Mezardaki adamsın. Güneşin Işığı: Mezarı yuvan yapansın. Güneşin Işığı: 2 yıldır hiç bıkmadan ve usanmadan mezar başında oturan adamsın. Güneşin Işığı...
Bu bir saklambaç; Kaçıyorum senden uzaklara, Bul beni şimdi, Saklıyım anılarında.
Bir kaçış, bir varış ve bir karış. Yaşadığımız onca acı; hayal kırıklığı, can yanıkları, düş sancıları, düşüşler... bir kaçıştı yok olmak için içimizden ve hatırlamamak için geçmişi; koşup dururduk hiç durmaksızın, düşüp dururduk, kanardı yaralar ve acırdı canlar, bunların hepsi bir varıştı sona ulaşmak için; bir karı...
Gökyüzünü ters tut; aşağı atla ve bak bakalım boğuluyor musun içinde? Bu bir deniz ve sen boğuluyorsun gökyüzünde. Bu, gökyüzünde boğulma. Atla ve boğul. Yeniden doğ ve öl. Yaşa ve unut. Gülümse ve yeniden başla. Gökyüzünde Boğulma
Bu bir savaştı gözlerimizin başlattığı; kalplerimize uzanan, zihnimizi alabora eden ve ruhumuzu yakıp küle çeviren. Bugünden sonra bir daha hiçbir şey eskisi gibi olamadı. Çünkü bugün sağ çıkamadık içimizden.
Biz yan yana yanan iki siyah mumduk. Yan yana, yana yana başladı her şey. Bu, KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabımın kısa hikaye versiyonudur. Asıl kitap profilimde yayında olan KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabımdır.
İlkyaz Matar Mars, Türkiye'nin sayılı zenginlerinden olan Barış Mars'ın tek çocuğudur ve bir gün üniversitedeki sözde arkadaşları yüzünden Damnum adlı bara gider. Damnum'da Kumsal ve Yavuz adlı kişilerin konuşmalarına kulak misafiri olduktan hemen sonra eve döner. Sabah uyandığında banyonun aynasına asılı bir kâğıt bu...
Ay'a uzunca bir mektup yazdım bu gece; Seni anlattım Ve beni. Benden vazgeç deyişini, Senden vazgeçemeyen beni. Ve en çok da gözlerindeki ölü çocuğu... Gece ve gündüzden nefret edişini, Senin nefret ettiğin her şeyi seven beni. Siyahların Şahı olduğunu, Ama ruhunun rengi; gökyüzü mavisi ve taze ağaç yaprakları ol...
"Sana söylemiş miydim?" "Neyi?" "Bir gözümün mavi, diğer gözümün yeşil olduğunu. Ve dışlandığımdan dolayı; kahverengi lens taktığımı." "Umursama." "Kimi?" "Ruhu bozuk insanoğullarını. Onlar acımasız olurlar. Dikiş tutan her bir yarayı sökerler. Acılarına sızarlar. Ruhlarında günahın tohumları ekilidir. Dillerinden acı...
Yorgun harflerin soluklandığı zihnimin toprakları, burasıydı. Çok, çokça yaralanacaksın ve anlayamayacaksın, anlasan bile hissedemeyeceksin, hissetsen bile şayet, benim kadar hiçbir şeye tanık olmayacaksın. Karmakarışık yorgun harfler bunlar; ruhumu yansıtan, kalbimi yaralayan, zihnimi darmaduman eden. Satırlar ara...
Zaman, her güne kıyasla bugün yavaş yavaş akıyordu. Acılara gebe kalmış ruhum, mutluluğu doya doya tatsın diye mi? 2019 | blurryvanta
"Şemsiyenin küçük alanı, aslında çok büyüktür. Ruhunu misafir etmek istiyorum şemsiyenin altında, ruhumun yamacında; olağanca yağan yağmurda, yürürken acı kokan kaldırımlarda. Ruhun yoldaş olsun ruhuma, misafir edeyim seni bir süre ruhumda, olmaz mı?" 2020 | blurryvanta
Evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde, binbir tane ruh reviri yaşarmış. Her ruhun binbir acısı varmış ve her ruhun bir tane ruh reviri varmış. Ruhların acıları bu şekilde biraz azalıyor ve mutlu oluyorlarmış. Acılar, paylaşıldıkça azalırmış. Mutluluklar, paylaşıldıkça artarmış. 2020 | blurryvanta
Zemheri ile yıkanan ruhları, cehennem ateşiyle dikilen kalpleri vardı. 2020 | blurryvanta
