ʟօʋɛɨֆȶɦɛʀɛ

"Kuşun kafesi mi yoksa güzel bir akıllı hayvanın sesini duyunca ötmesi midir, özlem?
Yoksa var olmuş hiç ırkına benzemeyen birer küçük boylu herkes gibi yemek yiyen ve korkunca uçan mı?"
Yoksa yiyip kusabilen en akıllı ama akıllı olmayan mı?"
Halam konuştuğuma ve kuşa söz geçirirken kapıyı kapatıp açmama kulak asmamış, var olan söylemini sorguluyor:
Ve dedi ki:
-Çocuk, özlem birer muhtaç sevgisinin ötmesinin çağrısı olarak sevgidir. Ama eğer sıkıldıysa seni çağırır. Yani var olanı sen onunla kalıp onu ürküttüysen senden kaçar. Dedikten sonra ekledi:
-Var olan sözler erdemleşerek sözleştiyse bu bir dua yani yemindir. Eğer şiire yemin ekletsen karşı tarafa laf atmış gibi olunur. Ama aslında onu kıskanmaktan çok nefret ediyordur.
Kuş sonunda kafese girdi ve güzelliğini düşünürken asla var olmamış hayali güzel karekteri ile bağ kurmuştu. Cidden insanlarda var olan bu özellikle insanlara bağ kurabilecek miydi? Hayır, insanlar birer büyücüden çok günahkarlardı. Asıl olan asillikten doğan nefret değildi.