Vefadarın intizar'ı bitmedi. Sadakati olmayan bir sevgiyle yola çıktı ve günün sonunda yolun ortasında yapayalnız kaldı. Feryatlarını kimse duymadı. Kalbiyle savaş açtı ama yenildi. Ruhu her gün daha da uçuruma sürüklendi. Özlem içini kurt gibi kemirdi. Ruhu yiyip bitirilirken bile bir umut onu bekledi. Beklemek ise ateşten beterdi, şiddetliydi. Bir mecrûh'un iyileşmesi zaman alır. Yavaş yavaş acıyı kemiklerinde hissederek iyileşmektense, onda hayat bulmayı öğrenmiş ve hayat bulmuştu mecrûh. Unutmayın. Ne olursa olsun bizi inciten pencereyi, manzarası güzel olsa bile kapatmamız gerekir. ~İNTİZAR~