İçimdeki Ben

Sandım ki yüreğimin acıları son bulacak. Filiz filiz pare oldum. Hayatı duymak için geceler boyunca kendimle kavga ettim sırf sabahlara varmak için. Binlerce hayal kurdum ait olduğum şehirden, sevdiklerimden kaçtım. Düşmanlarımın yüzüme utanmadan bakmasından ben utandığım için. Kimse nasıl karanlık içinde olduğumu bilmeden hayalleriyle, akıl düşmanlıklarıyla savaştırdı beni.. Bense ben olmak için ne bedeller ödediğimi bilmedikleri halde... Kimse bilmez ışığa doymak, denize bakmak, gözyaşlarımı kurutmak için içimdeki baharları kuruttuğumu... Kimse bilmez her ay ışığında nasıl yandığımı... Ben hece hece öldüm, ölerken yankılandı acılarım ama duymak isteyen bir tek kişi olmadı.. Karanlık oldu parelerimin sahibi... Sustuklarım oldu yüreğimdeki koca derya... Kan revanken hayat sunmamı istiyorlar şimdi benden.. Kuyunun dibinde bir damla hayat aradığımı bilmeden hemde...
Şimdi neyi sunacağımı bilmeden titriyorum.. Başucumda günahlarım... Biraz sen biraz üstünden gelemediklerim...