Witaj podróżniku. Widzę, że zabłądziłeś w odmętach powieści i baśni, nieznany prąd zaniósł cię na niezbadane lądy. Ale skoro już tu jesteś, zechciej usiąść ze mną na huśtawce i pod czujnym okiem gwiazd napić się herbaty z cynamonem. Zobaczymy, może zostaniesz na dłużej?

Kim jestem? Jedną z tych licznych dusz, które dostały się tu przez przypadek i już zostały. Niską osóbką stworzoną z deszczu i wietrznych piosenek, o głowie pełnej wierszy i wzniosłych metafor. Zwyczajną dziewczyną, która zgubiła po drodze coś ważnego i teraz próbuje to znaleźć, nie wiedząc, że zostało już dawno skradzione bądź porwane przez fale zapomnienia. Ptakiem bez skrzydeł, książką o pustych stronach. Stworzeniem o sercu raz żółtym, raz niebieskim, a raz zupełnie czarnym, ale za to bez łez. Światłem w ciemności i ciemnością w świetle. Nieszczerym uśmiechem nie sięgającym szarych oczu. Wojownikiem, walczącym aby niewidoczne rany i blizny nie pozbawiły go serca. Dzieckiem zmuszonym do dorośnięcia. Sztormem na spokojnym morzu. Rysunkiem na marginesie. Umysłem niezrozumiałym nawet dla szaleńca. Wariatką mówiącą do zwierząt, przedmiotów, siebie i niewidzialnej publiczności. Marzeniem świata, w którym każdy może być kim chce. Poetką i pisarką, choć moje życie to dramat. Poszukiwaczką przygód, która boi się wyjść z domu. Kolejnym człowiekiem, który marnuje swoje życie.

To jest mój spokojny, ciepły kącik, w którym wszystko jest możliwe. Panuje tu zasada: nie znasz - nie oceniaj, nie niszcz, szanuj. Nietolerancyjne osoby proszę o opuszczenie tego miejsca, bo nie znajdą tu zrozumienia. Wszystkich pozostałych proszę: pomóżcie mi, aby narodziła się tu ostoja dla zbłąkanych dusz, pełna jarzębiny i bzu, światełek i świeczek, spokoju i burz, strumyków, polan i lasów, szczerości i zrozumienia, rozwianych przez wiatr włosów, wiosennych ptasich treli, dziecięcego śmiechu oraz słońca i deszczu, po których pojawi się tęcza. Może uda nam się sprawić, że świat będzie choć odrobinę lepszym miejscem.

Porozmawiajmy