Çok eskidendi.
    İçindeki toprakta küçük bir tohum ekili koca bir saksı vardı içimde.

          Bir süre; uzunca bir süre, saksıyı sulamasını hep başkalarından bekledim.

     Belki umduğum, onlar için yaptıklarıma karşılık verebilecekleri bir damla suydu yalnızca.
Minnet edip toprağa gönderdikleri her damla sonrası tohumun filizlenmesini bekledim.
    Oysa tek filizlenen göğsümde açılan yaralardan büyüyen boşluktu.
    Bir gün,siyah'ın aslında bir renk değil,renksizlik olduğunu öğrendiğim sıralıklarda, tohumun asıl ihtiyaç duyduğunun ''ben'' olduğumu farkettim ve arıtılmış bir damla ''ben'' gönderdim toprağa.
            Filizlenmeyi bekleyenin ''kendim'' olduğunu,o koskoca ihtişamlı çiçek en sonunda açtığında farkettim.
      Sonra hayat,aynı hayattı.Acılar,mutluluklar...Bilirsiniz. Ben ama,aynı değildim.Gereksiz şeylere gereklilerle birlikte bir daha boşu boşuna hiç üzülmedim.

    Kendi çiçeğini açtırabilenlere; Selamun Aleyküm.