Bir zat, vaktiyle şöyle konuşmuş :

"Hayat eskidikçe yamadığımız, fakat hiç bir zaman üstümüzden çıkarıp atamadığımız bir elbisedir."

Bu benzetişte büyük bir gerçek payı vardır. Hakikaten çok giyilen bir elbise gibi, insan ömrü uzadıkça, buna ters orantılı olarak hayatın kısalacağı ortadadır. Bununla beraber, biz onu, tıpkı eskiyen bir elbise gibi yamamaya çalışırız. Ne zamanki o yamanmayacak bir hal alırsa o zaman ömrümüz de sona ermiş demektir.

Şurası bir vakıadır ki bu hayat elbisesi ne derece eskirse eskisin, ne derece yıpranırsa yıpransın, bir türlü sırtımızdan çıkarıp atamaz ve onu son nefesimize kadar aynen saklamaya çalışırız Çalışamaz hale gelmemiz de, mukadder olduğuna göre mistik yönden şu sözleri nazarı itibara almak gerek :

"Sen burada bir misafirsin ve buradan da diğer bir yere gideceksin. Misafir olan kimse, beraberinde getirmediği bir şeye kalbini bağlamaz. Bu menzilden ayrıldığın gibi, bu şehirden de çıkacaksın ve böylece bu fani dünyadan da çıkacaksın. Öyle ise aziz olarak çıkmaya bak..."