Zihnimin parmaklıklarından fışkıran kelime hazinesi satırlara döküyor, hayır..hayır... elimde bir kalem yok, satırları boyayan yakıcı bir mürekkep de yok. Elimde bir diken var, ben yazdıkça kağıtları delip geçen, elimin damarlarına mührünü basan bir diken. 


Ona güzel kelimler fısıldıyorum, avuçlarımdan güller açıyor. 

Ona lanetli kelimeler fısıldıyorum, dikenleri avuç içimi kanatıyor. 

Elimdeki güller, dikenlerin arasında kana bulanıyor. Yırtılan kağıtlar satırlarıyla vuslata eriyor fakat zihnimdeki parmaklıklar her aralandığında diken biraz daha büyüyor. Bir odadayım, karanlık değil kanlı bir oda. Kimsesiz değil yalnızca bir oda. Zihnimdeki kaçağı buldum, aslında kelime hazneleri zihnimde tutsak değilmiş, yüreğimde kurulan küçük bir saltanatmış. 

Güller açtıkça yüreğim güzelleşiyor, dikenler baktıkça yüreğimde kabuk bağlayan yaralar sızlıyor. 

Ben yazdıkça küçük saltanatım büyüyor, büyüyoruz.