kwiatek

nie ma mnie tu

macie fragment jedynej rzeczy, którą napisałom po polsku od miesięcy
          
          — ///////////*? — zapytał Elgar osobę, za którą stanął.
          Klub spowity był ciemnością, przerywaną jedynie powolnie sunącymi po parkiecie kolorowymi światłami. Bar był nieco bardziej oświetlony i mimo, że Elgar nie mógł rozróżnić kolorów, wiedział, że poświata na profilu osoby, której szukał, powstała przez neony podczepione pod blatem. Zerkając na ów blat, Elgar domyślił się, że ta osoba jest tu już od jakiegoś czasu i wypiła mnóstwo alkoholu. Mimo zwolnionej reakcji na pytanie, odwróciła się i zmierzyła go wściekłym spojrzeniem przymrużonych oczu. 
          — Jestem kurwa trans. Nie nazywaj mnie tak. Nigdy. 
          Elgar prawie cofnął się o krok. Zamarł jednak, gdy czarnowłosa osoba zachwiała się na taborecie, który zajmowała. 
          — Przepraszam, nie wiedziałem. Jak masz na imię?
          Nie odpowiedział mu. Zamiast tego uderzył otwartą dłonią w lepki blat i machnął pustą szklanką na barmankę, jakby byli dobrymi przyjaciółmi. 
          — Idę zapalić, okej? Nie uciekam. 
          Elgar doznał wrażenia, że to kłamstwo. Mimo to bez słowa ruszył za osobą, której żal go tu przyzwał. 
          Pijany chłopak ledwo wspiął się po kilku czerwonych stopniach prowadzących na zewnątrz, gdzie padał lekki deszcz. W ciemności, jak w kałużach, topił się dym papierosów. Ich własne oddechy miały zaraz dołączyć. Jako że Elgar również palił, wyjął z kieszeni płaszcza swoje papierosy i zapalniczkę. Zanim jednak zdążył odpalić, usłyszał kolejne przekleństwo. A późnij pytanie. 
          — Masz ognia?
          Elgar wyciągnął swoję dłoń w stronę towarzysza i w ogniu swojej zapalniczki w końcu dojrzał poczerwieniałą, zmęczoną twarz duszyczki, dla której tu się pojawił. 
          — Jak masz na imię? — zapytał ponownie i zapalił swojego papierosa. 
          Zaciągnął się. Milczący towarzysz również. W nocy nad ich głowami i pod stopami inne przyciszone głosy mrowiły Elgara po policzkach, jak krople deszczu na powiekach i nosie. 
          
          *dead name

ta jebana strona pomarańczowa dała mi tyle dobrych cudownych ludzi

kwiatki skończone, nie mogę już na nie patrzeć bez poczucia, że śmieją mi się w twarz
          pisząc to opowiadanie od początku wiedziałom, jakie będzie zakończenie.
          nie chcę przestać lubić tych postaci, więc i tak ich oszczędzę.
          muszę w końcu zacząć pisać coś innego
          
          tu macie playlistę z opowiadania
          https://open.spotify.com/playlist/53ai1Y77r4XUAHSrMwSAFR?si=6cdd460d4fa0403b&pt=4720549cb234eb1a975595db0028b46a

konto trochę umiera, więcej tłumaczę niż piszę a jeszcze więcej po prostu nic nie robię ze stresu, ale może coś się kiedyś pojawi 

zaczęłom tłumaczyć flower wounds na ao3, jeśli ktoś jest zainteresowany
          https://archiveofourown.org/works/38749788/chapters/96889095

czy jeśli napiszę dziś update jak za dawnych lat że jadę z @RosesAndCorpse to mi ktoś powie że zazdrości 

ja pierdole ja tu przeklinam a tu przecież piętnastoletnie osoby siedzą

uwalniam się od koszmarów, a przynajmniej tak sobie mówię
          w każdym razie, nie poddam się i nie pozwolę Jankowi być zapomnianym
          może to też kłamstwo
          
          https://www.wattpad.com/story/195042175-flower-wounds

pojebało mnie i krzesła wróciły