Ben, sokağın birinden geçerken gözüne takılan fakat düşüncelerine takılmayan sıradan, bir o kadar da sıradan olmayan biriyim. Gözünden kaybolduktan sonra düşünmeyeceğin ama beyninin bir köşesinde farkında olmasan da saklı kalacak kişiyim. Gördüğün en güzel rüyadaki bir kişi, bir nesne, belki de tenine hafifçe dokunan bir rüzgarım. Sıradanım, değilim. Senin gibi, onun gibi, ben de sıradan değilken, sıradan kabul edilmişlerdenim. Farklıyım, değilim. Özgürüm, değilim. Mutluyum, değilim. Hüzünlüyüm, değilim. Sen nasıl düşünürsen öyleyim ben, eğer dikkatli incelersen aklının köşesinde beliren soru işaretlerinden oluşmuş kişiyim. Benim kim olduğum, nasıl biri olduğum hayal gücüne kalmış. 


"Bence artık sen de herkes gibisin." dedi Nazım Hikmet, ekledim. "Sadece biraz daha fazla acı verenisin."