Tanıdığım en güzel insanlar, yenilgiyi, acıyı, mücadeleyi ve kaybı yaşamış olan ve diplerden çıkış yolunu kendileri bulmuş romantik ve aykırı olan insanlardır. Bu kişiler yaşama karşı geliştirdikleri kendine has takdir, direniş, duyarlılık ve anlayışla; şefkat, nezaket, bilgelik ve derin sevgiden kaynaklanan bir ilgi ve sorumlulukla doludur. Güzel insanlar öylece ortaya çıkmazlar; onlar oluşurlar.


Düşünüyorum da sevgiyi zamanın hangi dar ve sıkıcı koridorunda kaybettik ki dünyayı bir canavarlar gezegeni haline getirdik? Sevgi defterini ne zaman, nerede dürdük ki insanları sokakta öldürmeyi, on günlük bebekleri beşiğinde uyurken bombalamayı başarı saydık? Şimdi aşk gelince cümle eksikler biter. Diyen Yunusu hatırlamak gerekmez mi? Ne olursan ol, gel yine diyen mevlanamızı ve sevgi ve hoşgörü uğruna zamanla savaşmayı göze alan Doğulu, Batılı nice bilgileri hatırlamak gerekmez mi?