https://www.tumblr.com/blog/tambirsavasigi

Adım Zeynep.
 
Minik ellerim engel olmaya çalışıyor zamanın akmasına... Kalbim korkuyla çarpıyor. Düşlerimin kayışını çaresizce izliyorum. İnanmak istemiyorum bitişine,gidişine zamanımın. Doğan her gün yeni bir dert,yeni bir sancı getiriyor beraberinde. Ben sancılarımı geçirmeye çalışırken gün bitmiş oluyor. 
İçimde dışarı çıkmak için kozasında çırpınan siyah bir kız çocuğu var. Minicik... Ona ulaşmaya çalışıyorum fakat ellerim her uzanışımda yaralarla,kan revan içinde başarısızlığı tadıyor. 

Bu bir aşk acısı değil...
Alakası bile yok. Bu gençliğini her zerresine kadar dolu dolu yaşamak isteyen 17 yaşındaki kızın hikayesi. Geçmişin ve yaşayamadıklarının ağırlığı altında ezilen bir masumiyetin hikayesi. 
Hıçkırıklarının hiçbir zaman duyulmadığı, "gözyaşı" nın 7 harften ibaret bir kelime olduğunu sanan basit insanların arasında filizlenmeye çalışan ve gün geçtikçe dalları kırılan bir kızın hikayesi.Bu kızın , odasında kendine kitaplardan ve hayallerden oluşturduğu kocaman bir dünyası var. Umutla parlayan gözleri,minik tebessümleri, herkese kolayca güvenip  çabucak kırılmasını sağladığı bir kalbi var. Bu kızın sessizliklere kurban giden bir hikayesi var. Bu,acı çekmeyi bile beceremeyen kızın hikayesi... Bu benim hikayem...