"Yazmak, uyuyan bir insanın konuşmasıdır..." demişti bir arkadaşım... Ne kadar da güzel söylemiş... 
  Uyuyan bir yüreğin çığlık atması adeta... Sesi duyulmasın diye tren geçerken bağırması mesela... Bir sayfada özgür oluşu... Özgürlük içinde kayboluşu... Hayallerini paylaşması... Dile getiremediği acılarını kalemiyle anlatışı.. Sonra gelmiş de biri ondan özür dilemiş, alnından öpüp bağrına basmış gibi acılarının geçivermesi sayfaların kapanmasıyla...