Fleur De Cerisier | ChaeLisa

Winter.

Gözlerim yumulu şimdi. Kemanım boyun girintimde halihazırda. Neşeliyim Kiraz Çiçeği'm, klasik müzik sevenlerle dolup taşacak bu akşam, bu salon. Son provamız bu.

Vivaldi sever misin? Kemanımın bu akşam anlatacağı hikaye Winter. Klasik müzik parçalarına hikaye demeyi daha doğru bulurum. Çünkü hepsinin kendine özel anıları vardır. Bestekârlar notalara aslında kelimelerini gizlerler. Kimi sevdasını, kimi acısını, kimi hasretini gizler. Herkes doğru dinlemez hikayeyi, o yüzdendir herkesin sevmemesi bu müzikleri.

Verilen komut ile sahne arkasından çıkıyoruz. Spot ışıkları karanlık salonun aksine sahneyi ve bize ayrılan oturakları aydınlatıyor. Önlerdeki kendi yerime geçerken salonu tarıyorum. Dinleyiciler fısıldaşıyor, bizi inceliyor, bazıları hayranlıkla enstrümanlara bakıyor. Tebessüm ederken buluyorum kendimi, herkes çok güzel buradaki.

Salonun ışıkları da yanarken daha dikkatli bakıyorum. Şef insanları selamlıyor, insanlar hafif alkış tutuyor. Bu güzel insanlar topluluğundan bir inci dikkatimi çekiyor. Kiraz Çiçeği, yeminler olsun ki en güzelleri sensin.

Klasik müzik sevdiğini bilmek beni sana daha tutuk hâle getiriyor, kaynayan kanımla alt dudağımı dişliyorum. Bu nasıl sevmek... Bu sevgimi tamamen sana adamak, nasıl talihli şey...

Parlak göz bebeklerin benimkilere değiyor, senin yıldızların benim gözlerime doluyor.

Vakti geldiğinde hikayeyi hep bir ağızdan haykırıyor enstrümanlar. Benim âşık kemanım senin için anlatıyor Winter'ı.

Ve Çiçek Güzeli, ilk kez gözlerim açık çalıyorum kemanımı. Kafam yana yatık olduğu için görüşüme kapanan kâküllerime inat koyu bakışlarına odaklanıyorum. Onlar da benim bakışlarımdalar çünkü, ilk kez.

Enstrümanlar sessizliğe gömülürken dinleyicilerin alkışları duvarlara çarpıyor. İstemeye istemeye hikaye boyu kenetli olan bakışlarımızı ayırırken sahnenin arkasına ilerliyorum.

Geç saatlere doğru akarken zaman, tamamen boşalmış salondan son olarak orkestrada çalan bizler çıkıyoruz. Salon kendi hâlinde, uzun akşamdan sonra dinleniyor. Bizi ağırladığı için minnettarım ona.

Eve gitmek üzere salonun büyük kapısından çıkmıştım ki yan taraftan bir tutuş kolumu kavradı. Başımı o yöne çeviriyorum, dünya ayaklarımın altından çekiliyor. Yutkunup çiçeklerle çevrilmiş çehrene gülümsüyorum.

Sekiz ay bu anı beklememiş, gittiğin her yere çiçekler ekmemiş, henüz ailenin sana koyduğu adı bilmeden âşığın olmamışçasına sakin bir tavır takınıyorum.

Ayaküstü sohbet ediyoruz, beni tebrik ediyorsun. Numaranı veriyorsun. O gece ismini hiç sormuyorum. Ve sana Winter ismini bahşediyorum bu sefer.