Benimki fiziksel değil de duygusal bir acıydı..
Ben Damla 17 yaşındayım. Şuan hastane odasının tavanına gözlerimi dikmiş bunları yaşıyor olamam diye isyan ediyordum ama içimden tabii ki. Hiçbir zaman doya doya ağlayamadım. Hep sakladım, hep güçlü olan taraf olmaya çalıştım. Ta ki bugüne kadar. Bugün ne mi oldu? Gelin de size kendi ACI'mı anlatayım.
Damla seni aldatıyorum...
Damla seni aldatıyorum...
Damla seni aldatıyorum...
Buydu 2 gecedir içimde oluşan kötü hissin sebebi buydu. Beni aldatıyordu. Hemde kardeşim bildiğim kızla Ece'yle... Ece benim çocukluk arkadaşımdı. Kreşte tanışmıştık. 5 yaşındayken o günden sonra hep yanındayım. Okuma yazma öğrendik, düştük, hastalandık, aşık olduk, terk edildik. Her anımda yanımdaydı. Ama az önce Orçun'dan gelen bir fotoğraf ve mesaj beni hastanelik etmişti. O değil demiştim. O değil. O beni en yakın arkadaşımla aldatmaz. Bu kötü bir şaka. Şaka olmalı çünkü kim neden sevgilisine kucağında en yakın arkadaşı otururken ve onu öperken bir fotoğraf göndersin ve ona SENI ALDATIYORUM yazsın ki? Şakaydı yada ben şaka olmasını istiyordum ama hayır şaka değildi. Sarhoşlardı ve o gece birlikte olmuşlardı. Üstüne video çekip bana göndermişlerdi. Sonrasını pek hatırlamıyorum. Kıyafetlerimle duşun altına girip sıcak suyun altında bağıra bağıra ağlıyordum. Sonra uyandığımda burdaydım. Hastanede....
Uyandı mı? Annemin sorusuyla kafamı çevirdim annem Sema ve ablam Funda burdaydı. Anne diyebildim sadece. Annem hiçbir şeyin yok kızım banyoda tansiyon düşmüş ayağın kayınca yere düşmüşsün. Anne dedim yine. Anne. Anne. Noldu benim güzel kızım? Eve gitmek istiyorum. Başka cümle kuracak gücüm kalmamıştı.
