YÜZLEŞME

YÜZLEŞME/Bölüm 2

Yeniden yeni bir benle ve yeni umutlarla yola çıkmıştı.

Ancak Cansu'nun geçmişine olan bağlılığı ve pek de göstermediği duygusal yapısı nedeniyle zihni zaman zaman geçmiş olaylara takılıyor ve affettim,unuttum dediği kişiler,olaylar  gözünün önünden gitmiyordu nedense.

-"Çocuğunuz çok hasta,uzun bir süre evde dinlenmesi gerekecek!"

-"Nesi var Doktor Bey?"

-"Sarılık ama çok ağır durumu,çok iyi bakmanız gerekecek,ilaçlarını verin her gün ve çok sıkı perhiz uygulayın.Okula da göndermeyin!"

-"Neyim varmış anne benim?Ölecek miyim?"

-Bir şeyin yok kızım iyileşeceksin merak etme.

Kalabalık ev,bir sürü kardeş ve kendisine ait bir odasının bile olmaması düşünülürse Cansu çocuk aklıyla nasıl dinleneceğini,nasıl iyileşeceğini merak ediyordu.Annesinin sobanın olduğu salondaki somyanın üzerine yaptığı yatağı görünce orada iyileşmesi gerektiğini anladı.Ama öyle halsiz,öyle solgun ve sarıydı ki cildi ,üstelik iştahı da yoktu hiç.Ayrıca sürekli kanayan ve hiç durmayan burun kanamalarını da düşününce evin en  hastalıklı çocuğuydu maalesef.

Aylarca baktı ona annesi,okula gidemediği için evde canı sıkılıyordu ama kardeş sayısı çok olduğu için onların varlığı,canlılığı  bir nebze de olsa ona iyi geliyordu.Komşuların gelip ona acınası gözlerle bakması bile canını sıkmıyordu.Hatta babasının eve geç ve alkollü gelmesi dahi moralini bozmuyor,hayatına bir renk katıyordu o hastalık döneminde.Oysa ki bu durum hayatının diğer dönemlerinde hep sorun olacaktı Onun için.

-"Arkadaşınız  Cansu aylar sonra aramıza döndü,kendisine hoş geldin diyelim hep birlikte."dedi öğretmeni.

Okulda tiyatro seçmeleri vardı ve hasta olduğu dönemde hem derslerine hem de seçmelere çalışmıştı.Seçmeler için çalışan çocuklar bir araya geldiler o gün.

-"Sonuçları açıklıyorum,sen şu roldesin,sen bu roldesin ve sen de diğer roldesin!"dedi görevli öğretmen.

"Nasıl yani o koca kalabalıkta bir tek bana mı rol verilmedi! Bunu neden yaptılar,neyimi beğenmediler ki? Oysa ben bir köşede duran ve hiç kımıldamayan bir ağaç bile olabilirdim o sahnede olmak için.Neyimi eksik buldular benim,ne kadar değersizim ben..."diye düşünerek ve ağlayarak odadan fırlayıp okulun koridorlarında koşmaya başladı.Ağladığını ve odadan koşarak çıktığını fark etmemişlerdi bile."

Ahh Cansu o gün belki de en çok o gün değersizlik duygusu ile tanışacaktın ve bu çocukluk travmasını hatırlayana kadar değersizlik duygunun giderek daha da perçinleşeceğini fark etmeyecektin.

Bugün bile o öğretmene hala  kızgındın,küçücük bir çocuğun hayalleriyle oynadığı için ve seni topluluğa kabul etmeyip dışladığı,sana göre küçücük bir rol bile yaratamadığı için.

Ve sen henüz bilmiyordun ne yaşamış olursan ol hep kendi yaralarını kendinin  saracağını,zamanla bu konuda daha çok uzmanlaşacağını ve kendi küllerinden sürekli yeniden doğacağını hayata inat,yaşananlara inat..