Our Bones [Z.M fanfiction]

I'm sorry

Hold on, I still want you

Come back, I still need you

Let me take your hand, I'll make it right

I swear to love you all my life

Hold on, I still need you

Long endless highway, you're silent beside
me

Driving a nightmare I can't escape from

Helplessly praying, the light isn't fading

პალატაშუ ვიღაცის ტკბილი ხმა გიტარის სიმების ხმას ერწყმოდა ჩამესმის.
მსმენელს გულის სიღრმეში რომ ჩასწვდებიდა ისეთი.
ეს ოთახის შუაგულში მწოლიარე პაციენტმაც იგრძნო, თვალები ოდნავ შეხსნა, ისე როგორც შეეძლო რადგან დამძიმებული ქუთუთოები ამაში ხელს უშლიდა.
გარინდული იწვა, ვინმეს ეგონებოდა, თითქოს ითვლიდა მისი გრძელი წამწამები, დაღლილ ქუთუთოებს რამდენჯერ შეეხებოდა.

–ზეინ–მთელი ენერგია დახარჯა, ეს სახელი სუსტი ხმით რომ წარმოეთქვა. თვალები ზედმეტი ტკივილისგან ერთმანეთს დააჭირა.

–ა... არ, არა ბია შენ... ჯანდაბა შენ არ უნდა გადაიღალო, ახლავე ექიმს მოვიყვან.–შავგვრემანი ბიჭი სირბილით გავარდა პალატის კარიდან.

გოგონას ძალა აღარ ეყო ერთადერთი სიტყვა წარმოეთქვა „დარჩი“
მაგრამ სანამ გაითიშებოდა მაინც მოასწრო კმაყოფლს ჩაჰღიმებოდა.

*

–კარგი იქნება თუ არ გადაღლით, რომელიც ჩანს იბრძვის გადარჩენისთვის. იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა.
ასე რომ ნუ გადაღლით.

ექიმის აჩქარებულმა ტონმა და სიტყვებმა „იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა“ ბიჭი გააბრაზა, ამიტომ სიბრაზის შესაკავებლად ხელი საწოლის თავს მაგრად მოუჭირა.

–ჩემი სიმღერები არ ღლის–კუშტად ჩაილაპარაკა, უფრო თავის დასარწმუნებლად ვიდრე ექიმის გასაგონად–ისინი ეხმარებიან, რომ ჩემამდე მოსასვლელი გზა იპოვოს.

*

–დარსისა და ელიზაბეთს განსაკუთრებით გარდინერები უყვარდათ და ყველაზე ახლოს
მათთან იყვნენ. დიდად ემადლიერებოდნენ იმის გამო, რომ მაშინ ელიზაბეთი დერბიშირში
წაიყვანეს და უნებურად მისი და დარსის ბედნიერების მიზეზი შეიქნენ.